Μια ζωή τσαλακωμένη, λο-λόγια...
«Κομμάτια, σηκώθηκες πάλι αργά, πρησμένα μάτια...»
Θυμάμαι τον Αύγουστο όταν έπεσε το αεροπλάνο στο Γραμματικό την αντίδρασή μου. Είχε χτυπήσει το τηλέφωνο στις 10:30, η Δήμητρα σε κοφτή δήλωση, όπως πάντα, «ένα κυπριακό αεροπλάνο πετά ακυβέρνητο πάνω απ’ την Αθήνα». Συντονιζόμαστε με τη μαμά στην ΕΡΤ, νωρίς ακόμη, στις πρώτες ανταποκρίσεις, όταν τα F16 έψαχναν σήμα, και θυμάμαι τον πανικό στο βλέμμα της: Έχουμε ξάδερφο πιλότο στις Κυπριακές Αερογραμμές, λες να...; Και τόσος κόσμος, τέτοια μέρα, να χαθεί;
Όχι μαμά, να την ηρεμώ με την αισιοδοξία μου, να δεις, κάτι θα γίνει και θα σωθούν. Δεν μπορεί τόσοι άνθρωποι...
Ήταν 12:05 όταν η ΕΡΤ μετέδωσε τη συντριβή όχι μόνο του αεροσκάφους, αλλά της ίδιας μου της περήφανης αισιοδοξίας...
Αν κάτι χαίρομαι που με χαρακτηρίζει είναι αυτό ακριβώς-η αισιόδοξη φύση μου. Θα πρέπει να μου την μπόλιασε κι αυτήν η μαμά μου, τότε που παιδάκι ακόμα στερούμουν τις βουτιές στη θάλασσα και το χιονοπόλεμο, για να μην κρυώσω και πονέσει το σακατεμένο «αυτάκι μου», κι εγώ κλεινόμουν στις γωνιές μου, έκλαιγα και με παράπονο αναστέναζα «Γιατί αυτό; Γιατί σε μένα; Γιατί εγώ να μην μπορώ και τα άλλα παιδιά να μπορούν;». Κι ερχόταν τότε η μανού, μ’ αγκαλιάζε σαν να ανακούφιζε και τον ίδιο τον πόνο που ‘κανε το τύμπανό μου να τρέχει υγρά κι αράδιαζε τις δυστυχίες όλου του κόσμου, που μπροστά τους η δικιά μου έμοιαζε ανέκδοτο. Και ήταν...
Ξέρεις κάτι; Το αυτί κάποτε σταμάτησε να πονάει. Βέβαια, σταμάτησε κατά ένα ποσοστό και να ακούει, αλλά δε με νοιάζει- κοιμάμαι πιο ήσυχα έτσι. Και τις βουτιές άρχισα και χιονοπόλεμο έπαιξα και χόρτασα και μου ‘φυγε ο καημός. Το μόνο που μου ‘μεινε από κείνη την ιστορία είναι το φως στην άκρη του τούνελ και το χαμόγελο: Πάντα όλα καλά θα ‘ναι, αν δεν σε πάρουν από κάτω.
«Όποια ευλογία δεν είναι καλοδεχούμενη μετατρέπεται σε κατάρα» (Paulo Coelho)
Είμαι κυκλοθυμική. Που σημαίνει πως δε μασάω στα μεγάλα, αλλά μια λεξούλα μονάχα ή ένα νεύμα μπορεί να με ρίξει σε καιάδα μελαγχολίας. Αλλά το ξεπερνάω κι αυτό. Ξέρεις πώς; Με ένα χαμόγελο. «Η ζωή είναι μικρή για να ‘ναι θλιβερή, μωρό μου».
Είμαι 20 χρονώ. Και το απολαμβάνω και το φωνάζω. Και είμαι ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ (φτου μου). Δε λέω πως έχω βρει το μυστικό της καλής ζωής (δεν τολμώ να ξεστομίσω τέτοια μεγάλη κουβέντα). Αλλά νομίζω πως έχω βρει ένα καλό φάρμακο: Ένα χαμόγελο. Και την πίστη πως όλα θα πάνε καλά...
«Δεν είσαι δαίμονας στη γη-στην κόλαση είσαι αγγελούδι κι αν δε γυρίσεις σελίδα, θα τελειώσει το τραγούδι... Μια ζωή τσαλακωμένη, λο-λόγια»...
