Κάποια μέρα με τη Δέσπη ανακαλύψαμε ότι έχουμε ίδιο εκτυπωτή. Epson Stylus Color 440. Ανατριχιάσαμε. Είμαστε πια τρεις, αν και νομίζω πως ο θείος μου ο Κυριάκος τον αντικατέστησε το δικό του.
Μόλις αντίκρισα το αδερφάκι του printer μου στο γραφείο της είπα «Κι εσύ; Δεν είναι χαρακτηριστικά “αθόρυβος”;»
«Άσε. Η μαμά μου μου ’ χει πει να προειδοποιώ πριν εκτυπώσω».
Όντως. Ο Epson μας δεν ενδείκνυται για μεταμεσονύχτιες εκτυπώσεις-οι γείτονες μπορεί να καλέσουν την αστυνομία για διατάραξη κοινής ησυχίας.
Επίσης για τον Epson μας –όπως και για το 15χρονο πλυντήριό μας- απαιτείται άδεια οπλοφορίας. Δεν είναι αστείο. Ο ήχος και η δόνησή του κατά την εκτύπωση θυμίζουν το τανκ του Πολυτεχνείου. Για αυτό δεν εκτυπώνω μπροστά στη μαμά μου. Φοβάμαι μήπως θυμηθεί την εισβολή το ’74 και βάλει τα κλάματα.
Σε μια πρόσφατη περιήγηση μου στο Πλαίσιο με κατέλαβε πολιτισμικό σοκ όταν διαπίστωσα, δια της επαγωγής, ότι ο εκτυπωτής μου [ας τον λέμε τανκ στο εξής] δεν πρέπει πια να στοιχίζει πάνω από 10 ευρώ. Μιλάμε για απλό inject μηχάνημα, του ’98, που πρωτοσυνέδεσα σε Η/Υ 386!
Οι σημερινοί απλοί εκτυπωτές είναι χρώματος ασημί, συνδέονται στη usb και στοιχίζουν 30€. Ο δικός μου είναι άσπρος (βασικά, κίτρινος από το πέρας του χρόνου) και συνδέεται μόνο στην παράλληλη θύρα- πώς να μη στοιχίζει 10€ (και αν).
Όταν το είπα στη συντρόφισσα Δέσπη, ανατρίχιασε.
«Μόνο;»
«Μόνο», απάντησα, «και αν δεχτεί κανείς να τον αγοράσει».
Η Δέσπη αντιπρότεινε να τον πουλήσουμε σε φοιτητές πληροφορικής που ψάχνουν παλιά μηχανήματα για να τα διαλύσουν στα εξ ων συνετέθησαν.
Εγώ πάλι σκέφτηκα να το δωρίσουμε στο Πολεμικό Μουσείο.
Αλλά έμεινα στη σκέψη, διότι το τανκ μου θα φύγει από το σπίτι μόνο όταν παραδώσει οριστικά το πνεύμα του.
Προς το παρόν αντέχει, αν και τελευταία το τανκ μπάζει νερά: Εκεί που εκτυπώνει, σταματά στη μέση της σελίδας, τη φτύνει και αρπάζει λαίμαργα τις επόμενες εκτυπώνοντας πάνω τους με κινέζικους χαρακτήρες.
Δεν ξέρω τι σημαίνει. Ξέρω μόνο πως, όπως όλοι οι ιοί που εξαπλώθηκαν στην Άπω Ανατολή, έτσι και ο ιός του made in japan τανκ μου είναι κολλητικός (ναι, ναι, το ίδιο παθαίνει πια και της Δέσπης).
Ίσως πάλι να πρόκειται για μια ακόμη επαναστατική εκδήλωση της φιλοπόλεμης φύσης του.
Δε με νοιάζει. Ούτως ή άλλως όλες οι συσκευές σ’ αυτό το σπίτι εκδηλώνουν κατά καιρούς αυτόνομη βούληση.
Τέλος πάντων.
Το τανκ μου είναι έτσι κι όποιος αντέξει.
Και συγγνώμη για το ανώφελο και φλύαρο σεντόνι-post.
Είναι που διαβάζω για το Πανεπιστήμιο κάτι παπαρδέλες για δίκτυα υπολογιστών κι έχω πελαγώσει…
ΥΓ: Επίσης συγγνώμη αν σας κουράζω τους οφθαλμούς με τις αλλαγές γραμματοσειρών. Απλώς πειραματίζομαι.
