Παραμύθια χωρίς νόημα

«Δεν είσαι δαίμονας στη γη, στην κόλαση είσαι αγγελούδι»

Δεν είμαι σίγουρη τι με τραβάει πίσω στα blogs.
Είμαι σίγουρη όμως για το τι με διώχνει –ακόμα- απ’ αυτά.
Είναι η ανάγκη να εκφράζω τις σκέψεις μου φωναχτά σε φίλους για να βλέπω επι τόπου απόκριση...
...η ανάγκη μου τον τελευταίο καιρό να απομονωθώ...
...η ανάγκη να εκφράσω δημόσια κάποια πράγματα, θέλοντας και ταυτόχρονα μη θέλοντας να τα δουν κάποιοι...
Μα και η αηδία για τα κόμπλεξ ορισμένων τύπων που μπαίνουν και γράφουν ό,τι μαλακία τους κατεβαίνει στο κεφάλι.

Για αυτούς τους τελευταίους (τρολ, έμαθα, τους λένε) ο φίλος Όνειρος με συμβούλευσε ψες απλώς να αγνοώ την ύπαρξή τους.

Κοιτάξτε να δείτε. Εγώ δεν κλαίω εύκολα, έχω άλλους, πιο επώδυνους τρόπους να εκφράζω τη στενοχώρια μου. Μα σήμερα έκλαψα, εκτονώντας τα αποθέματα πίκρας του τελευταίου καιρού. Και πήρα μια μικρή ασήμαντη απόφαση. Να ξανανοίξω το blog, που η ύπαρξή του θα συμβολίζει για μένα ένα μικρό βήμα μετά από μια ακόμη πτώση. Γιατί όλα τα κακά μπορεί να τα ‘χω, και να παραδέχομαι πού και πού –σε στιγμές ατέλειωτης οινοποσίας- μα απ’ όλα τους το πείσμα και τον εγωισμό μου δε θέλω να τα διορθώσω.

Γιατί στο φινάλε πάντα αυτά με κρατάνε ζωντανή- κι εμένα και τα όνειρά μου.

Λοιπόν τα «Παραμύθια χωρίς νόημα» απόψε ξανανοίγουν. Πιο πολύ από ματαιοδοξία για τον τίτλο τους, ομολογώ (είμαι παραμυθού-τι να κάνουμε;).

Ανοίγουν με την προσδοκία να ξεσπάω πάνω τους και την ελπίδα να μην τα πιάσει στο στόμα του το monitor, διότι τον πολιτισμό του monitor είναι που σιχάθηκα πιο πολύ απ’ τα blogs.

Στα links θα έχω μόνο όσους ειλικρινά αγαπώ να διαβάζω και τους διαβάζω καθημερινά. Κι είναι οι ίδιοι από τους οποίους ζητώ μονάχα ένα άνοιγμα πού και πού στα παραμυθάκια μου.

Καλό σας ξημέρωμα, παίδες!

While listening to: Ρόδες-«Λόγια λόγια»

update: μεγάλος πόλεμος στους τρολ...