Πέμπτη, Μαρτίου 09, 2006 

"Και οι πλαγιές να θυμίζουν τον πόλεμο που πέρασε"

©Δημήτρης Κωστόπουλος, περιοδικό γεωτρόπιο, τεύχος 189, 22 Νοεμβρίου 2003

Όταν πρωτοείδα αυτή τη φωτογραφία προσπαθούσα να καταλάβω πού φαινόταν αυτός ο φριχτός εμφύλιος «πόλεμος που πέρασε». Κοιτούσα και ξανακοιτούσα κι ο νους μου εντέχνως απέφευγε το κακό. Μετά ξαναδιάβασα το άρθρο και κατάλαβα. Τα μικρά λευκά σημεία που φαίνονται στο λόφο σαν ασύμμετρα σπίτια, δεν είναι παρά τάφοι. Χιλιάδες τάφοι απ’ τον εμφύλιο, «κατοικίες», κατά μία έννοια, κι αυτοί. [«Στις πλαγιές των λόφων τεράστια νεκροταφεία σαν παγετώνες περιορισμένης ευθύνης αλλάζουν το τοπίο, ακόμη και τα βοηθητικά γήπεδα του σταδίου έχουν γίνει νεκροταφεία», γράφει ο συντάκτης του άρθρου και φωτογράφος, Δημήτρης Κωστόπουλος]
Η φωτογραφία αυτή παραμένει η πιο συγκλονιστική φωτογραφία που έχω δει στη ζωή μου. Στην πόλη του Εμίρ Κουστουρίτσα και του Γκόραν Μπρέγκοβιτς ο πόλεμος δεν κράτησε μονάχα λίγα χρόνια, παρά στιγμάτισε την πόλη για πάντα, δημιουργώντας από πάνω της μια νεκρούπολη, λες κι ο Θάνατος θα βαριανασαίνει για πάντα πάνω από το μοιραίο Σαράγιεβο.
Την περασμένη εβδομάδα ψηφίστηκε στην Ελλάδα η υπό όρους απελευθέρωση της νομοθεσίας περί της καύσης των νεκρών. Δε θα ασχολούμουν με το θέμα, αν δεν είχα διαβάσει το σχετικό κείμενο του Αστέρη, που μου ‘φερε στο μυαλό, όπως και κάθε αναφορά περί της καύσης, την εικόνα αυτή. Η εικόνα αυτή με έπεισε για το πόσο αχρείαστα είναι πια τα νεκροταφεία στο σύγχρονο κόσμο και πόσο καταλαμβάνουν χώρο από την ίδια την ζωή.
Κυνικό; Ναι, μα μήπως δεν είναι κυνικό και προπάντων μακάβριο να περιφέρουμε κάθε τόσο τα οστά των νεκρών, δεδομένου ότι τα νεκροταφεία δε μεγαλώνουν άλλο και οι νεκροί πια δε χωράνε; Μήπως δεν είναι φριχτό αυτό το παιχνίδι που παίζεται με τις –συχνά a priori- μισθώσεις ταφών;
Η Εκκλησία, λέει, δε θα το επιτρέψει ποτέ να καίγονται οι νεκροί. Παπαριές, λέω εγώ. Άμα στον παράδεισο πάει μονάχα το πνεύμα, γιατί να αφήσω το σώμα μου να ξεφτιλίζεται περιφερόμενο εδώ κι εκεί ή σαπίζοντας στο χώμα (μπαρδόν, για όσα διαβάζετε κιόλας) ;
Να είμαστε σκλαβωμένοι σε μια πίστη όσο ζούμε, το καταλαβαίνω, γιατί πάντα θα υπάρχει μια τελευταία απελπισία να μας φοβίζει [αυτή του θανάτου]. Αλλά στο θάνατό μας γιατί να επεμβαίνει η θρησκεία ορίζοντας την τύχη του σώματός μας;
Στο φινάλε ας μη μας διαβάσουν, όσων επιθυμούμε να καούμε, την εξόδιο ακολουθία. Πειστήκαμε ότι κρινόμαστε για τη ζωή μας, δε θα κριθούμε τώρα και για το θάνατο.



Post playlist: Magic De Spell-«Διακοπές στο Sarajevo»++Pearl Jam-"Alive"





Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 

"Μέρα της γυναίκας"


Βγήκα στο δρόμο κρατώντας στα χέρια μου το νέο μου απόκτημα.
Δεν είχα προλάβει να κάνω δυο βήματα και με πλησίασε μια νεαρή γυναίκα, 20 και κάτι.
-Κοπελιά, να σε απασχολήσω λίγο; ψιθύρισε έντρομη.
"Καμιά ναρκωμανής θα είναι", σκέφτηκα, της έγνεψα "ναι" και στάθηκα απέναντί της σε απόσταση.
-Μισή ντροπή δική μου...ψιθύρισε και τότε πρόσεξα το μάτι της. Ήταν όλο μελανιασμένο και μέσα ματωμένο. Ήταν προφανές ότι κάποιος την είχε δείρει. Και μάλιστα άσχημα.
-Συζούσα με κάποιον εδώ πιο πάνω. Σήμερα με χτύπησε άσχημα και με πέταξε στο δρόμο χωρίς ούτε καν 50 λεπτά...
Τη διέκοψα, σχεδόν με θυμό.
-Εγώ θα σου δώσω λεφτά. Αλλά θέλω να πάμε μαζί στην αστυνομία, δυο στενά πιο πάνω είναι.
-Όχι, όχι στην αστυνομία, απάντησε έντρομη.
-Θα σου δώσω λεφτά, δεν έχω ενδοιασμό έτσι που σε βλέπω, αλλά θέλω να πάμε μαζί να τον καταγγείλεις. Δε γίνεται να το αφήσεις έτσι αυτό.
-Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει...
-Και το αφήνεις έτσι;
-Είναι άρρωστη κατάσταση...Ιστορία ολόκληρη αυτή η σχέση...
-Τότε γιατί μένεις; Δεν αξίζει αν είναι να σε χτυπάει έτσι.
-Του 'χω ξανακάνει μήνυση. Ήρθε και με 'δειρε...
...
-Τώρα έχεις κάπου να πας;
-Ναι, στη μάνα μου στην Καλαμαριά. Για αυτό θέλω λεφτά...
Άνοιξα με προσοχή το πορτοφόλι, μη τυχόν όλο αυτό είναι στημένο και μου το αρπάξει, κράτησα απόσταση και της έδωσα λεφτά.
-Αλλά επιμένω να πάμε στην αστυνομία. Δε γίνεται να το αφήσεις έτσι...
Δίστασε. Για μια στιγμή νόμισα πως την έπεισα και πως θα περνούσα την επόμενη ώρα μου στο τμήμα, με ένα άγνωστο θύμα.
-Όχι. Δεν οφελεί. Ξαναπήγα, και ήταν απέναντί μου, και όταν με ρώτησαν αν θέλω να του κάνω μήνυση κι από τον τρόπο μόνο που με έβλεπε είπα όχι...
-Μα δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητος...
-Δεν μπορώ να το κάνω...Θέλεις πίσω τα λεφτά σου;
-Όχι. Αλλά θέλω να πάμε στο τμήμα. Δε θέλω να σε ξαναβρώ κάπου έτσι και να μου ξαναζητήσεις...
Έγνεψε με το κεφάλι κλαμμένη "όχι". Με ευχαρίστησε. "Και να ξέρεις ότι ο Θεός δεν αφήνει έτσι ανθρώπους σαν εσένα".
Γύρισα να φύγω βήχοντας. Ήθελα να ξεράσω από αηδία από το θέαμα.
Ακόμη κι αν το μακιγιάζ ήταν τόσο τέλειο (που όμως πώς διάολο να κοκκίνισε και μέσα το μάτι της;), τα λεφτά μου τα άξιζε.

Αλλά διάολε, κίνησα για το σπίτι κοιτάζοντας και τη σκιά μου. Και θέλοντας επειγόντως να κάνω εμετό, να βγάλω από μέσα μου την αηδία.

Κι είναι και "μέρα της γυναίκας" γαμώτο.
Τι τις θέλουμε τόσες "μέρες" με τόσα ζώα αδέσποτα εκεί έξω;

post soundtrack: Metallica-"The Unforgiven"

Δευτέρα, Μαρτίου 06, 2006 

blog communication

Βγήκα βόλτα στη βροχή να αγοράσω σοκολάτα.

Καθώς περπατούσα ανάλαφρα μες στη νύχτα προσπαθώντας να αφουγκραστώ το ρυθμό της γειτονιάς μου, μπας και γράψω το κομμάτι που μου ζητήθηκε, άκουγα μονάχα τον ήχο της βροχής.

Έριξα τους παλμούς της καρδιάς, διάλεξα μια αγαπημένη ΙΟΝ με αμύγδαλα κι επέστρεψα σπίτι.

Όταν έβαζα το κλειδί στην πόρτα, αναρωτήθηκα γιατί να τα γράφω όλα αυτά και ποιον ενδιαφέρουν.

Δε βαριέσαι, απάντησα ευθύς ενθυμούμενη τη διαδικασία post-comments-reply to comments. Επικοινωνία είναι κι αυτή…








Κυριακή, Μαρτίου 05, 2006 

Σαββατοκύριακο στη Χαλκιδική...


  • Η Χαλκιδική έχει πινακίδες Θεσσαλονίκης.
  • Οι περιφράξεις στο δάσος του Πόρτο Καρράς από την ν-τροπολογία Πάχτα υπάρχουν ακόμα.
  • Καμιά φορά στο trivial νικάω κιόλας.
  • Η Χαλκιδική έχει πολύ πράσινο.
  • Ένα cd με γυναικείες μονάχα φωνές με γύρισε δύο χρόνια πριν, στο Φάληρο των Ολυμπιακών Αγώνων.
  • Όλοι έχουν αναμνήσεις από τη Χαλκιδική. Ακόμη κι εγώ που πάω σπάνια.
  • Κάποτε στο ταμπού για τη λέξη “χταπόδι”:“-Έχει πόδια και είναι στη θάλασσα. -Χαλκιδική!”
  • Οι γυναίκες, λέει ο 5χρονος Χάρης (γιος διάσημων bloggers), είναι οι δεινόσαυροι με το μακρύ λαιμό [για τον εαυτό του κρατά εκείνους με τα αγκάθια στην ουρά].
  • Κατά τ’ άλλα, ο καιρός στην Ξάνθη ήταν καλός…






Πέμπτη, Μαρτίου 02, 2006 

Ακρόπολη. Σκέτο.

Athens Voice vs LIfo. Στο δεύτερο o όμορφος νέος Φώτης Βαλλάτος γράφει στα εβδομαδιαία top-10 της Αθήνας την Ακρόπολη. Σκέτη. Χωρίς σχόλια. Το αιώνιο καμάρι των Αθηναίων και η ανομόληγητη ζήλια των Θεσσαλονικιών.

Γράφω για τον Εύοσμο. Στο χαρτί πρώτα και στο μυαλό έπειτα. Σκόρπιες φράσεις. Έπειτα κλείνομαι στο δωμάτιο. Ανοίγω το ραδιόφωνο, αφήνω ανοιχτά τα πατζούρια, κι ας είναι νύχτα, να βλέπω έξω και να με βλέπουν απέξω, ανοίγω το pc κι αρχίζω να γράφω.

Γιατί γράφω;

Μάλλον για να ‘χω κάτι να διαβάζω.

Είναι κάτι τέτοια βράδια που είναι περίεργα. Αλλά ωραία. Βραδιά η αποψινή θαρρείς με τσαμπουκά, που νομίζεις ότι σε χωρά ο κόσμος ολόκληρος, κι εσένα και τα όνειρά σου.

Και τα χαζά, ανέπνευστα κείμενα.

post soundtrack: Nirvana-”You know you are right”






Τρίτη, Φεβρουαρίου 28, 2006 

Stop AIDS

Πολύ καλή η προσπάθεια του Mega για την εκστρατεία κατά του AIDS.
Έκανα ζάπιγκ κι έπεσα πάνω στους άντρες του "50-50" να κάνουν σκηνή συζητώντας περί των ταμπού της ελληνικής κοινωνίας στην αγορά προφυλακτικού.
Ερωτώ όμως:
Άλλες φορές τα κανάλια άπαντα ενώνονται στους τηλεμαραθωνίους τους και προβάλλουν ταυτόχρονη εικόνα.
Απόψε, σε ένα θέμα που αφορά τα ταμπού της κοινωνίας μας, δεν μπορούσαν όλοι μαζί να βάλουν το λιθαράκι τους;

[Απαντώ: Μάλλον όχι. Ο Χριστόδουλος δαγκώνει...]



UN programme on HIV/AIDS

Σάββατο, Φεβρουαρίου 25, 2006 

neuhaus



thanx!





Πέμπτη, Φεβρουαρίου 23, 2006 

Καλά σαράντα

Την πρόλαβα την ασπρόμαυρη τηλεόραση. Είχαμε στο παλιό το σπίτι μια μεγάλη και πολύ βαριά, με ξύλινο περίβλημα, που τη φορτώσαμε στη γιαγιά όταν φέραμε την καινούρια από τη Γερμανία. Αργότερα, όταν η παλιά, του σαλονιού, εκδήλωσε αυτόνομη βούληση και χώριζε την οθόνη στα δυο προβάλλοντας τα πάνω κάτω, πήραμε μια επίπεδη στερεοφωνική. Και βίντεο. Διότι πώς θα έγραφε η μαμά το αγαπημένο της "Άγγιγμα Ψυχής" στη γιορτή του μπαμπά που έπεφτε Δευτέρα;
Το βίντεο πρόσφατα χάλασε. Αλλά ποιος νοιάζεται να το φτιάξουμε; Τώρα πήραμε dvd...


[Σήμερα στις 6:30 η ελληνική τηλεόραση κλείνει τα 40 της. Φυσικά, οι πρώτες πειραματικές μεταδόσεις είχαν ξεκινήσει νωρίτερα, στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Ακριβώς όπως είχε γίνει και με το φραπέ...]

Η ιστορία της ελληνικής tv [ΥΠΕΞ]
Η ιστορία της ελληνικής tv [p@p@ki-panteion]

Happy birthday to you, you belong to the zoo.

 

Τσικνίστε να τελειώνουμε

Αργεί πολύ η Καθαρά Δευτέρα;



Τρίτη, Φεβρουαρίου 21, 2006 

"I need your understanding, I need your love...so much"

ΟΚ, έχω αγχωθεί.
Κάτι επιστολές για την εστία στο Αμβούργο στέκουν μια βδομάδα στο γραφείο και δεν τολμώ να κάτσω να τις μεταφράσω. Οι καθηγητές εδώ είναι άφαντοι, κι άμα τους βρίσκω "κάνουν νερά" για την αναγνώριση μαθημάτων.
Καμιά φορά με πιάνουν μικροπονάκια κι αναρωτιέμαι τι θα κάνω εκεί πάνω άμα με πιάσει κάτι. Και τι στο διάολο θα τρώω; Μακαρόνια με μακαρόνια;
Κι άμα φτάσω; Πού θα βρω εγώ Μητρώο στο πανεπιστήμιο για να μπω στο σπίτι; Με τις βαλίτσες απ' το αεροδρόμιο στο πανεπιστήμιο θα τρέχω;
Κι οι συγκάτοικοι; Γιατί κανείς τους δε στέλνει mail να γνωριστούμε(όπως έλεγα ένα μήνα τώρα ότι θα κάνω εγώ);

Ξέρω. Κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά πάλι όλα καλά θα πάνε. Γιατί πρώτα απ' όλους το πιστεύω και το θέλω εγώ.
Μονάχα, να, είναι που οι μέρες πλησιάζουν και εγώ μόλις τώρα το βλέπω ότι ο Φλεβάρης σχεδόν μας τέλειωσε. Κι είναι η εμμονή του Πασά να μου μιλά για εισιτήριο, ενώ καλά καλά το δικό μου δεν το ΄χω κόψει.
Κι αυτά τα θλιβερά απογεύματα, υπνωτισμένη στο σπίτι, πώς θα τα πολεμήσω άμα γυρίσω που όλα πια θα'ναι αλλιώς (προς το χειρότερο);

Σςς...
Μη μου μιλάς, και στάσου πλάι μου. Αγκαλιά μου.

c'est moi:

  • I'm Ttallou
  • From
ttallou's blog profile