Το χτύπημα του τσουνάμι πέρσι, τέτοια μέρα, με είχε βρει σε ένα μπαρ στη Στουτγάρδη να σερβίρω ποτά σε έναν ψωνισμένο Έλληνα ζωγράφο. Σκούπιζα ποτήρια και σκεφτόμουν πως ο κίτρινος φωτισμός και η ξύλινη διακόσμηση, σε συνδυασμό με την κουβέντα μου με έναν άγνωστο ως τότε μεσήλικα, παρέπεμπαν πιο πολύ σε σκηνικό ταινίας, παρά στη χριστουγεννιάτική μου πραγματικότητα. Ξαφνικά άνοιξε η πίσω πόρτα και μπήκε μέσα, μαζί με ένα κύμα γερμανικού ψύχους, η Δέσποινα, που ξεφώνισε κάτι σαν «Έγινε σεισμός στις Μαλδίβες και χάθηκαν τα νησιά» κι άνοιξε τη μικρή τηλεόραση της γωνιάς που ήταν συντονισμένη στην ΕΡΤ μέσω της Nova.
Εκείνη τη νύχτα οι περισσότεροι πελάτες ήταν Έλληνες, που ήρθαν να ξεπεράσουν σε οικογενειακή ελληνική ατμόσφαιρα την κραιπάλη του περασμένου μερόνυχτου, οπότε γρήγορα καταλήξαμε όλοι ένα γαϊτανάκι γύρω από το ομιλών κουτί για να ανακαλύψουμε πως ούτε στις Μαλδίβες είχε γίνει ο σεισμός, ούτε απλός σεισμός ήταν, κι ότι ασφαλώς, οι ζημιές δεν είχαν περιοριστεί στην εξαφάνιση κάποιων νησιών. Η παρέα έσπασε μόνο όταν εν μέσω φιλοσοφικών αναπάντητων ερωτημάτων («Τι είναι η ζωή...τι είναι ο άνθρωπος») η θεία Μαρία φώναξε με ύφος απορίας «Καλέ, η Σούλα δεν ήταν να πετάξει σήμερα για Μαλδίβες;»«Λυπούμαστε, το ταξίδι σας αναβάλλεται, έγινε μεγάλος σεισμός στην περιοχή με ανυπολόγιστες ζημιές και θύματα». και κατευθυνθήκαμε όλοι προς το τηλέφωνο αναζητώντας τη Σούλα. Τελικά η Σούλα, που ΄χε αναβάλει για δυο μέρες το ταξίδι για να προλάβει τη βραδιά των Χριστουγέννων το χορό των Ποντίων, λίγο προτού ξεκινήσει για το αεροδρόμιο, δέχτηκε τηλεφώνημα από το ταξιδιωτικό πρακτορείο:
Η διάθεσή μας χριστουγεννιάτικα είχε γαμηθεί. Όλη μας η έγνοια τις επόμενες μέρες ήταν στους πόσους είχε φτάσει ο αριθμός των νεκρών και αν βρέθηκαν οι αγνοούμενοι Έλληνες. Αναλύσεις επί αναλύσεων μεταξύ μας για τις ευθύνες και το φιλότιμο, ζάπιγκ στα ελληνικά κανάλια για να προλάβουμε το ένα δελτίο μετά το άλλο και αναγνώσεις των σχετικών αφιερωμάτων στο γερμανικό τύπο, που λοιδορούσε τους συμπατριώτες τους που είχαν παραμείνει στην περιοχή για να απολαύσουν τον ήλιο και τη φτηνή μπύρα (τάδε έφη η Bild σε κάποιο από κείνα τα τεύχη της).
Ώσπου φτάνει η παραμονή της Πρωτοχρονιάς κι εμείς κατεβάζουμε τα στόρια σε σπίτι και μαγαζί και ξεκινούμε το ταξίδι για το Βερολίνο. Όταν, μπαίνοντας στην πόλη, έπιασε να ρίχνει ψιλόβροχο και στο ραδιόφωνο έπαιζε Red Hot Chilli Peppers – «Under the bridge», ξέχασα τα πάντα κι αποφάσισα στη γιορτινή πρωτεύουσα να θυμηθώ το χαμόγελο και την κυνική ρήση «Η ζωή συνεχίζεται».
Γυρίσαμε εν μία νυκτί όλη την πόλη, ερωτεύτηκα το πνεύμα της, άγγιξα το τείχος και το θαύμα του, γλίτωσα τον ξυλοδαρμό από ένα μεθυσμένο επαίτη στο μετρό, χαμογέλασα στους πότες που έκαναν Silvester αγκαλιασμένοι με την μπύρα στο χέρι και κατέληξα με το σόι να ανταλλάσσω ευχές στην Unter Der Linden, χαζεύοντας τα πυροτεχνήματα στην Πύλη του Βραδεμβούργου. «Δεν είναι ειρωνία;», ακούστηκε κάποια στιγμή η Τζιοβάννα από δίπλα μου, «Εμείς γιορτάζουμε κι οι άνθρωποι στην άλλη άκρη της γης θρηνούν».
«Είναι», της είπα, με μια δόση υπερβάλλουσας ματαιδοξίας και κρατώντας τα χείλη μου σε στάση αμηχανίας. «Αλλά αυτά έχει η ζωή. Σήμερα κλαις, αύριο έχεις την ανάγκη να γελάσεις, μεθαύριο δε θα θυμάται κανείς πια τίποτα».
Αγκαλιαστήκαμε κι επιστρέψαμε στο αμάξι χορεύοντας. Ήταν ό,τι έπρεπε για την παγωνιά του ξημερώματος.
Εκείνη τη νύχτα το Βερολίνο μου άνοιξε τα μάτια.
Post soundtrack: U2-“New Year’s Day”
[“I...i will begin again
Oh... Maybe the time is right Oh...maybe tonight...”]ΥΓ: Για τους ομιλούντες τη γερμανική, ανακάλυψα ένα blog για τους «φίλους» της εφημερίδας «Bild», που «ξεσκεπάζει» τα καλύτερα άρθρα της ημέρας.
