Παραμύθια χωρίς νόημα

Το «7 ημέρες» της τελευταίας κυριακάτικης «Καθημερινής» είχε αφιέρωμα στα συνθήματα που γράφονται στους τοίχους. Στο τελευταίο κεφάλαιο παρατίθεται ένα αφιέρωμα στα συνθήματα που γράφτηκαν κατά καιρούς για το Κυπριακό σε Ελλάδα και Κύπρο. Μέσα σ’ όλα ξεχωρίζει μια φωτογραφία που ‘χε βγάλει σε μια από τις τρεις επισκέψεις του στο νησί τη διετία 1953-’55 ο Γιώργος Σεφέρης. Ο Σεφέρης, που έλαβε μέρος στις συμφωνίες της ανεξαρτησίας της Κύπρου στο Λονδίνο ως διπλωμάτης, είχε αγαπήσει βαθιά το νήσι και φρόντισε να αποτυπώσει και εικαστικά με πλούσιο υλικό την αγάπη των ντόπιων για τη μητέρα-Ελλάδα, τον καιρό που φούντωνε ο αντιαποικιακός αγώνας των Κυπρίων.

Η φωτογραφία, τραβηγμένη το 1954 στο χωριό Άλωνα, απεικονίζει τρία μικρά αδέρφια φτωχά ντυμένα να στέκονται έξω από τον καφενέ του χωριού και στον τοίχο πίσω τους να γράφει «Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες».

Αυτό το σύνθημα συνοψίζει λακωνικά την ελληνικότητα και τα πάθη της Κύπρου. Μπορεί οι ντόπιοι να έχουν πια άλλες, περισσότερο υλικές, προτεραιότητες από το ν’ απαλλαχτούν από τη θέα της κόκκινης σημαίας στον Πενταδάχτυλο^. μπορεί οι ξενόφερτες συνήθειες να κατακλύζουν το ίδιο πολύ με τα ξένα κεφάλαια το νησί^. και η ίδια η Ένωση προφανώς έχει θαφτεί στο βωμό της ειρηνικής συμβίωσης των δυο κοινοτήτων.

Αυτό που δε δέχομαι να αμφισβητήσει κανείς, είναι ότι ο λαός της Κύπρου, ξεκινώντας φτωχός και ανυπόδητος, πίστεψε ρομαντικά σε ένα όνειρο που γρήγορα προδόθηκε. Και τα ‘δωσε όλα για αυτό το όνειρο αιώνων.

Η φωτογραφία ήρθε να μου θυμίσει μια πολύ πρόσφατη μεταμεσονύχτια κουβέντα, που ξεκίνησε με την ερώτηση: «Την αγαπάς την Κύπρο, ε;». Ναι, την αγαπάω και δεν ντρέπομαι που το λέω. Ονειρεύομαι μια Κύπρο δίχως γραμμές, και τις δυο κοινότητες να αγκαλιάζονται στην πτώση του τείχους σαν άλλοι Βερολινέζοι. Ξέρω πως είναι δύσκολο, μα όλα δύσκολα του ήταν αυτού του νησιού. Και ναι, δεν ντρέπομαι να πω πως, μέχρι να φύγει και η τελευταία μπότα Τούρκου στρατιώτη από το νησί, δε θα πάψω να πανηγυρίζω τη νίκη της προσφυγικής μου Ανόρθωσης έναντι της Τραμπζονσπόρ, τον Ιούλη, στο στάδιο ΓΣΠ της διχοτομημένης Λευκωσίας. Γιατί ήταν η μοναδική αγνή νίκη έναντι μιας αντικειμενικά συνεχιζόμενης αδικίας.

[Στον Οζυμάνδια [νυν passenger], που πανηγύρισε κι αυτός τότε, δίχως ντροπή]