Παραμύθια χωρίς νόημα

«Κι αν οι μνήμες μιας γενιάς δίνουν μάχη κάθε μέρα/αν οι λέξεις έχουν γίνει συννεφάκια στον αέρα/ο Νοέμβρης θα ‘ναι πάντα για τα κόμματα γιορτή/θα ‘ναι πάντα η ευκαιρία για δηλώσεις...» [Goin’ through-«Η γιορτή»]

Η επετειακή φύση των ημερών σε συνδυασμό με τα γεγονότα του Παρισιού μου γέννησαν την ανάγκη να γράψω κάτι για το Πολυτεχνείο.

Μα δεν είχα τίποτα να πω. Δεν πήγα στην πορεία, όπως δεν πήγα ποτέ ως τώρα. Τα θαύμαζα πάντα τα παιδιά του Πολυτεχνείου και στις σχολικές γιορτές με θυμάμαι να κλαίω, κι ας έμαθα από νωρίς πως δεν ήταν αυτοί που έριξαν τη χούντα, αλλά η τραγωδία της Κύπρου κάποιους μήνες αργότερα.

«Ευκαιρία για ένα λόγο στο μπαλκόνι, στην tv, πρέπει το μήνυμα κι η θέση μας απόψε να ακουστεί, δυνατά, ΠΙΟ δυνατά, ΠΙΟ δυνατά, ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ!
Δώστε νέες υποσχέσεις για να είναι όλοι καλά...» [Goin’ through-«Η γιορτή»]

Μα τις πορείες για το Πολυτεχνείο δεν τις μπορώ. Μου φαίνονται πάντα «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» τα λόγια και τα δάκρυα όλων εκείνων που έτυχε όλοι μαζί να είναι μες στο Πολυτεχνείο (πόσους χωρούσε πια εκείνο το κτίριο;). Για μένα τα λόγια όλων αυτών μαζί, που στα είκοσί τους φούντωσαν από οργή και πρόταξαν στήθη και χαιτικά μαλλιά στη χούντα, δεν έχουν αξία, γιατί όλοι σχεδόν στα σαράντα τους είτε κατάντησαν γιάπηδες βολεμένοι σε πολυθρόνες ή παρέμειναν σε οράματα του ’70 που πια δεν έχουν καμία πρακτική αξία-μονάχα ιστορική.

Λένε πως μια χούντα έχει τρεις οδούς: Ή να μείνει στην εξουσία, ή να πέσει είτε από μια επανάσταση είτε από μια εθνική τραγωδία. Βλέπω τα ντοκιμαντέρ-αφιερώματα και αναρωτιέμαι πώς όλη αυτή η κοροϊδία στάθηκε όρθια για εφτά χρόνια. Είναι αδιανόητο. Η χούντα δεν ήταν απλώς επικίνδυνη, ήταν ηλίθια, πρέσβευε αξίες που μονάχα μια συντηρητική κοινωνία μπορούσε, έστω και με τη βία, να αποδεχτεί και να αντέξει. Επομένως χαίρομαι που ζώντας τρεις δεκαετίες μετά δε χρειάζομαι περίπλοκες ενδείξεις για να βεβαιωθώ ότι ζω υπό καλύτερες συνθήκες. Έχω ένα ποταπό blog που τρεις-τέσσερις άνθρωποι διαβάζουν καμιά φορά, κι αυτό μου αρκεί για να ξέρω ότι έχω ελεύθερο δικαίωμα στην άποψή μου.

Δεν πήγα στην πορεία. Δεν ξέρω πότε θα ξαναπάω σε πορεία, εκείνες οι απογοητεύσεις από τις αντιπολεμικές πορείες για το Ιράκ με ξενέρωσαν αρκετά. Και δε θέλω κανέναν να μου πουλά ιδεολογία, μου αρκεί να ψάχνομαι μόνη μου και να διαμαρτύρομαι όποτε νιώθω θίγομαι.

«ΤΟΠΟ στους νέους! Το Πολυτεχνείο ήταν και θα είναι πάντα σύμβολο εξέγερσης της νεολαίας. Για κάθε τι που την καταδυναστεύει και της στερεί τις ελευθερίες και τα δικαιώματά της. Ενα φάντασμα μέσα στις δεκαετίες που θα τρομάζει τις κάθε λογής δυναστείες.Κι αν δεν ξέρουν οι πιτσιρικάδες πολλά γι' αυτή, τη δική τους τη γιορτή, να 'στε σίγουροι πως θα τα μάθουν όλα σε χρόνο dt όταν χρειαστεί. Κι όταν καταφέρνουν και μιλάνε συλλογικά, εμείς τα τελειωμένα πουρά πρέπει να 'χουμε τα αυτιά μας τεντωμένα, ανοιχτά.», Ανδρέας Ρουμελιώτης, Ελευθεροτυπία, 18/11/2005

Το δικό μου Πολυτεχνείο είναι αυτό που έγινε σε δυο μέρες με τον ΟΤΕ. Προχτές βγήκε η είδηση, χτες αντιδράσαμε, σήμερα η αποφάση αναστέλλεται υπό το φόβο των Ιουδαίων.

Χωρίς πορείες, χωρίς φέιγ βολάν, χωρίς δακρυγόνα και συνθήματα που βαριόμαστε να συντονιστούμε φωνάζοντας. Αρκούν οι φωνές, απομονωμένες κι ενωμένες συνάμα, που κατέλαβαν τα Μέσα, το μέσο, το Μέσο των Μέσων.

Τώρα ξέρω. Πως όσο έχω τα μάτια μου ανοιχτά θα τους τρομάζει το βλέμμα μου. Όχι η φωνή μου, ούτε η σηκωμένη γροθιά μου. Αρκεί να τους κοιτάζω στα μάτια και να τους λέω «Κατάλαβα, κόφτο».

Αυτό είναι το δικό μου Πολυτεχνείο.

Post playlist: Goin’ through-«Η γιορτή»