Παραμύθια χωρίς νόημα: Λολίτα

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 28, 2005

Λολίτα

Τούτη η μέρα τα άξιζε τα λεπτά της...
για την τρελή στιχομυθία με την κουφή νταντά μου («Είμαι κάτω, να ‘ρθω να σε δω;» «Εσύ είσαι; Καλέ βάρυνε η φωνή σου, καπνίζεις;» «Όχι...να ’ρθω;» «Χάρηκα που σε άκουσα, γεια!») που, έστω και ετεροχρονισμένα, κατάλαβε κι ήρθε να με πάρει σπίτι της...
...για το πιο λαμπρό ουράνιο τόξο που ξεπρόβαλε στα μάτια μου το μεσημέρι, μετά τη βροχή, στους Αμπελόκηπους...
...για λίγα χάδια στην πλατούλα σου που έκαιγε από τον πυρετό...
...για τα περιπολικά που συνάντησα γυρνώντας την πόλη: Άλλο για μπλόκο, άλλο για ατύχημα, άλλο για φονικό καυγά...
Όμορφες ανοιξιάτικες μέρες καταμεσής του χειμώνα...
Μήπως να βάλω τη φαντασία μου να τις γράψει σε σενάριο;

10:30 μ.μ. | Permalink