"Μέρα της γυναίκας"
Βγήκα στο δρόμο κρατώντας στα χέρια μου το νέο μου απόκτημα.
Δεν είχα προλάβει να κάνω δυο βήματα και με πλησίασε μια νεαρή γυναίκα, 20 και κάτι.
-Κοπελιά, να σε απασχολήσω λίγο; ψιθύρισε έντρομη.
"Καμιά ναρκωμανής θα είναι", σκέφτηκα, της έγνεψα "ναι" και στάθηκα απέναντί της σε απόσταση.
-Μισή ντροπή δική μου...ψιθύρισε και τότε πρόσεξα το μάτι της. Ήταν όλο μελανιασμένο και μέσα ματωμένο. Ήταν προφανές ότι κάποιος την είχε δείρει. Και μάλιστα άσχημα.
-Συζούσα με κάποιον εδώ πιο πάνω. Σήμερα με χτύπησε άσχημα και με πέταξε στο δρόμο χωρίς ούτε καν 50 λεπτά...
Τη διέκοψα, σχεδόν με θυμό.
-Εγώ θα σου δώσω λεφτά. Αλλά θέλω να πάμε μαζί στην αστυνομία, δυο στενά πιο πάνω είναι.
-Όχι, όχι στην αστυνομία, απάντησε έντρομη.
-Θα σου δώσω λεφτά, δεν έχω ενδοιασμό έτσι που σε βλέπω, αλλά θέλω να πάμε μαζί να τον καταγγείλεις. Δε γίνεται να το αφήσεις έτσι αυτό.
-Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει...
-Και το αφήνεις έτσι;
-Είναι άρρωστη κατάσταση...Ιστορία ολόκληρη αυτή η σχέση...
-Τότε γιατί μένεις; Δεν αξίζει αν είναι να σε χτυπάει έτσι.
-Του 'χω ξανακάνει μήνυση. Ήρθε και με 'δειρε...
...
-Τώρα έχεις κάπου να πας;
-Ναι, στη μάνα μου στην Καλαμαριά. Για αυτό θέλω λεφτά...
Άνοιξα με προσοχή το πορτοφόλι, μη τυχόν όλο αυτό είναι στημένο και μου το αρπάξει, κράτησα απόσταση και της έδωσα λεφτά.
-Αλλά επιμένω να πάμε στην αστυνομία. Δε γίνεται να το αφήσεις έτσι...
Δίστασε. Για μια στιγμή νόμισα πως την έπεισα και πως θα περνούσα την επόμενη ώρα μου στο τμήμα, με ένα άγνωστο θύμα.
-Όχι. Δεν οφελεί. Ξαναπήγα, και ήταν απέναντί μου, και όταν με ρώτησαν αν θέλω να του κάνω μήνυση κι από τον τρόπο μόνο που με έβλεπε είπα όχι...
-Μα δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητος...
-Δεν μπορώ να το κάνω...Θέλεις πίσω τα λεφτά σου;
-Όχι. Αλλά θέλω να πάμε στο τμήμα. Δε θέλω να σε ξαναβρώ κάπου έτσι και να μου ξαναζητήσεις...
Έγνεψε με το κεφάλι κλαμμένη "όχι". Με ευχαρίστησε. "Και να ξέρεις ότι ο Θεός δεν αφήνει έτσι ανθρώπους σαν εσένα".
Γύρισα να φύγω βήχοντας. Ήθελα να ξεράσω από αηδία από το θέαμα.
Ακόμη κι αν το μακιγιάζ ήταν τόσο τέλειο (που όμως πώς διάολο να κοκκίνισε και μέσα το μάτι της;), τα λεφτά μου τα άξιζε.
Αλλά διάολε, κίνησα για το σπίτι κοιτάζοντας και τη σκιά μου. Και θέλοντας επειγόντως να κάνω εμετό, να βγάλω από μέσα μου την αηδία.
Κι είναι και "μέρα της γυναίκας" γαμώτο.
Τι τις θέλουμε τόσες "μέρες" με τόσα ζώα αδέσποτα εκεί έξω;
post soundtrack: Metallica-"The Unforgiven"
Βία, το καταφύγιο των ανίκανων.
Posted by
snikolas |
09 Μαρτίου, 2006 00:19
:|
κι άλλοι γιορτάζουν με γυναικο-μπαρότσαρκες σήμερα.
Δεν ξέρω αν είναι αδυναμία ή αν ακόμα κι αυτό είναι μια ακόμα δικαιολογία για κάτι αδικαιολόγητο...
Posted by
Beta Blank |
09 Μαρτίου, 2006 00:50
Είναι θλιβερό... δεν θέλω να ξανακούσω γι' αυτή τη "Μέρα της Γυναίκας"...
Όχι άλλη παγκόσμια ηλιθιότητα, όχι άλλος στρουθοκαμηλισμός... Please...
Γυναίκες υποφέρουν παντού (ναι, ακόμα και στη δυτική φιλελεύθερη κοσμάρα μας), κι εμείς καθόμαστε και αυτο-χαϊδευόμαστε, λέγοντας ότι οι γυναίκες "έχουν κατακτήσει την ισοτιμία τους με τους άντρες". Ποια ισοτιμία, ρε (εθελο)τυφλοί...
Ποιος θα σώσει αυτή τη γυναίκα από την προσωπική της κόλαση;
Tero
Posted by
Tero |
10 Μαρτίου, 2006 01:20
-Του 'χω ξανακάνει μήνυση. Ήρθε και με 'δειρε...
ναιναι.. αυτό που λέμε..
ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΣΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ..
Σου πούλησε το πρησμένο μάτι..
Το πιο πιθανό να της το μαύρισε ο μπατσος που της πουλά την πρέζα όταν του είπε δεν έχω χρήματα δεν μου δίνει κανένας..
Posted by
kyriakos |
11 Μαρτίου, 2008 06:44