Παραμύθια χωρίς νόημα

«Οι εκρήξεις που ακούστηκαν γύρω στις 10

το βράδυ στη Λευκωσία προέρχονταν από

την περιοχή της κατεχόμενης Κυθρέας.»

(Νυχτερινή ανακοίνωση της Αστυνομίας 6.8.1984)

Απόψε το σπίτι που γεννήθηκα

τ’ ανατινάζουν ολονύχτιες εκρήξεις

πυροβόλων.

Οι πυρκαγιές των παιδικών μας χρόνων

να σφάζουν τον ουρανό

πύρινα σώματα νεκρών

να μας δαγκώνουν τα χέρια

δρόμοι να φτερουγίζουν μεσίστιοι

παιδιά ξεχασμένα στους δρόμους

μνήμη βυθισμένη στα δόντια αφέγγαρης νύχτας

καθώς ο έρωτας αγκομαχά ανάπηρος.

Κι εσύ περπατάς αμέριμνη

σ’ ανεσκαμμένες γειτονιές

με μια μυρσίνη φωτός φωτός στα παγωμένα δάχτυλα

περβόλια να ηχούν χαρμόσυνα

στο αντιφέγγισμα της μέρας

νερά που ταξίδεψαν καιρό

πάνω στη ράχη της θάλασσας

Κεφαλόβρυσα ξεχασμένα να εκβάλλουν στο θάνατο.

Πού να σε βρω

βυθισμένος σ’ ανακοινωθέντα

και δελτία νεκρών

η νύχτα μιας έρημης πόλης

να μας τινάζει τη μνήμη

γυναίκες π’ απόμειναν σκυφτές

πάνω σε μνήματα δέντρων

πράσινα φυλλώματα βουνών

να σου σκεπάζουν το πρόσωπο

εωθινός κατοπτρισμός

μες στα τοιχώματα μιας μέρας ξεριζωμένης.

Το άλλο βράδυ

η νύχτα κατέγραφε τους βόμβους

από το πληγιασμένο σώμα σου.

[Νίκου Ορφανίδη «Κυθρέα»,

«Κυπριακή ποίηση και πεζογραφία, Εκδόσεις Κέδρος-Πανεπιστήμιο Αθηνών, 2002]