« Home | ΞΕΝΕΡΩΣΤΕ ΜΑΣ! » | Τώρα, εγώ να πάω στο φεστιβάλ κινηματογράφου; » | Η γιορτή » | «Ο Σαρκοζί δε μ’ αρέσει καθόλου, μιλά όπως το Χίτλ... » | Αυξήσεις, ε; Να! » | "Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες" » | Ttalloumacher » | [supergirls just fly] part II » | Ταριφολογίες » | [k]night radio rider » 

Τρίτη, Νοεμβρίου 22, 2005 

Κυθρέα



«Οι εκρήξεις που ακούστηκαν γύρω στις 10

το βράδυ στη Λευκωσία προέρχονταν από

την περιοχή της κατεχόμενης Κυθρέας.»

(Νυχτερινή ανακοίνωση της Αστυνομίας 6.8.1984)





Απόψε το σπίτι που γεννήθηκα

τ’ ανατινάζουν ολονύχτιες εκρήξεις

πυροβόλων.


Οι πυρκαγιές των παιδικών μας χρόνων

να σφάζουν τον ουρανό

πύρινα σώματα νεκρών

να μας δαγκώνουν τα χέρια

δρόμοι να φτερουγίζουν μεσίστιοι

παιδιά ξεχασμένα στους δρόμους

μνήμη βυθισμένη στα δόντια αφέγγαρης νύχτας

καθώς ο έρωτας αγκομαχά ανάπηρος.


Κι εσύ περπατάς αμέριμνη

σ’ ανεσκαμμένες γειτονιές

με μια μυρσίνη φωτός φωτός στα παγωμένα δάχτυλα

περβόλια να ηχούν χαρμόσυνα

στο αντιφέγγισμα της μέρας

νερά που ταξίδεψαν καιρό

πάνω στη ράχη της θάλασσας

Κεφαλόβρυσα ξεχασμένα να εκβάλλουν στο θάνατο.


Πού να σε βρω

βυθισμένος σ’ ανακοινωθέντα

και δελτία νεκρών

η νύχτα μιας έρημης πόλης

να μας τινάζει τη μνήμη

γυναίκες π’ απόμειναν σκυφτές

πάνω σε μνήματα δέντρων

πράσινα φυλλώματα βουνών

να σου σκεπάζουν το πρόσωπο

εωθινός κατοπτρισμός

μες στα τοιχώματα μιας μέρας ξεριζωμένης.


Το άλλο βράδυ

η νύχτα κατέγραφε τους βόμβους

από το πληγιασμένο σώμα σου.



[Νίκου Ορφανίδη «Κυθρέα»,

«Κυπριακή ποίηση και πεζογραφία, Εκδόσεις Κέδρος-Πανεπιστήμιο Αθηνών, 2002]

υπέροχο το ποίημα, που όμως μου σφίγγει την καρδιά.
Πόσο δύσκολο είναι να ζείς δίπλα στα κατεχόμενα και να ακούς εκρήξεις, ίσως η πρώτη να γκρέμισε το σπίτι των αναμνήσεών σου ίσως η δεύτερη να γκέμισε τις αναμνήσεις άλλων ανθρώπων..είναι τραγικό αυτό που γίνεται και αντίστοιχα τραγικό αυτό που περνάτε χωρίς να υπάρχει τρόπος να κάνετε κάτι..

[...]
Το βρήκα συγκλονιστικό το ποίημα αμέσως μόλις το διάβασα και δε δίστασα έτσι να το βάλω στο blog.
Είναι μια απλή ιστορία, σε στιγμή που ο πόνος θα μπορούσε ίσως και να 'χει ξεχαστεί, κι όμως ο ποιητής έδωσε τόσο απλά και παραστατικά την αγάπη για τον τόπο των παιδικών αναμνήσεων...

υγ:Υποθέτω ότι δε σκοπεύεις να πας στην Κυθρέα...

Καταπληκτικό. Μ' αρέσει πολύ.

Βυθίζομαι στην ροή των λέξεων και αισθάνομαι το αίμα στα μηνίγγια. Τί να πώ; 'Εγινε έτσι.

Σ' ευχαριστώ, ttallou, για τ' ανάγνωσμα. Ποντάρω σε σένα.

Μπράβο passenger! Και εγώ δεν έχω σκοπό να πάω ποτέ στην Ζουαζιλάνδη, στο Τουμπεκιστάν, στο Νότιο Πόλο και τα νησιά Φαρόε.
Ποτέ μη λες ποτέ.

Δημοσίευση σχολίου

c'est moi:

  • I'm Ttallou
  • From
ttallou's blog profile