Παραμύθια χωρίς νόημα

[«Ωραίο δεν είναι το πουκάμισό μου;»
«Ναι, πολύ ωραίο. Τα αγαπώ πολύ τα πουκάμισα, απ’ όταν ήμουν οχτώ χρονών. Μου θυμίζουν τον παππού μου»...]

Το δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο σε ένα χρόνο τον είχε τσακίσει τον παππού. Λίγους μήνες μετά είχε απομείνει ανάπηρος και τυφλός να υπομένει καρτερικά μες στους πόνους το τέλος. Ήταν μέσα Ιουνίου, μόλις είχαν κλείσει τα σχολεία μας για καλοκαίρι, όταν μας πήραν οι γονείς να τον δούμε για τελευταία φορά.

Ξυπνήσαμε πάλι πρωί για το μακρύ ταξίδι. Λίγο πριν μπούμε στο αμάξι, ο μπαμπάς μού είπε: «Κόψε ένα λουλουδάκι απ’ τον κήπο να το δώσεις στον παππού να χαρεί». Έτρεξα κι έκοψα ένα πορτοκαλί, «Καραγκιόζη», θαρρώ το λέγαμε μεταξύ μας, δε μ’ άρεσε κι ιδιαίτερα, αλλά ήταν το μόνο που το οκτάχρονο αδύναμο χέρι μου μπορούσε να κόψει από τον κήπο. Το ‘βαλα στην τσέπη του πουκαμίσου μου και μπήκα στο αυτοκίνητο.

Το ταξίδι διαρκούσε έξι ώρες. Τις πεντέμισι συνήθως κοιμόμουν για να αποφύγω τις ζαλάδες. Τρία παιδιά πίσω, στριμωγμένα, με συχνούς καβγάδες για το ποιος απλώθηκε στα τετραγωνικά εκατοστά ποιού, κουνιόμουν συνέχεια και το λουλούδι το ‘χα ξεχάσει στην τσέπη.

Μόλις φτάσαμε στο χωριό πήγα στο κρεβάτι να βρω τον παππού. Μύριζε πάλι halls. Αγκάλιασα το αδύναμο σώμα του προσεκτικά, μην πειράξω τον ορό. Ήθελα να μείνω σε εκείνη τη ζεστή, καρό αγκαλιά για πάντα. Ύστερα θυμήθηκα το λουλούδι. Έβαλα το χέρι στην τσέπη κι έβγαλα μια ταλαιπωρημένη πορτοκαλί χαλκομανία... «Αυτό το έκοψα για σένα, να με θυμάσαι».

Έβαλε τα χέρια του στα δικά μου, ανίχνευσε την ομοιότητά μας στα δάχτυλα, χάιδεψε τα αυλάκια μου κι ύστερα πήρε στα χέρια του το λουλούδι και το ψηλάφισε. Δε θυμάμαι να μίλησε, μήτε να αντέδρασε με χειρονομία.
Μονάχα τη θαμπάδα στα γυαλιά του θυμάμαι...