Παραμύθια χωρίς νόημα

“I Hope To God I'm Talking Metaphorically
I Hope That I'm Talking Allegorically
know That I'm Talking `bout The Way I Feel”

Τι κάνει μια βραδιά ομορφότερη;

Τα μαλλιά της κεφαλής μας.

Οι φαλάκρες.

Η ανακάλυψη μετά από σχεδόν αέναες ερωταπαντήσεις ότι, ναι, «Σ’ έχω δει κάπου κάπου σε ξέρω».

Ο τάφος του Jim Morrison.

Ο Κέρμιτ, που στάθηκε αφορμή να διαλέξω το επάγγελμά μου.

Η τόλμη –μετά από κάμποσο κρασί, ομολογώ- να μετακινήσω την καρέκλα προς άγνωστα πρόσωπα και η επανάληψη του κλισέ «Είμαι η ttallou, Παραμύθια χωρίς νόημα –κυριολεκτικά».

Τα 80’s. Κιτς, αλλά πάντα στην καρδιά μας.

Οι Guns ‘n’ roses, οι Cure, οι Metallica, οι Nirvana, οι Pearl Jam.

Ασφαλώς και οι DOORS!!!

Οι James (sorry, yanni).

Το Erasmus. ΘΑ ΠΑΩ!

Ο Ντανιέλ σαν.

Οι εφηβικές μας ταινίες (ή μαλακίες).

Τα templates του crazy monkey.

Οι ρητορικές απορίες (όπως, το πόσα πρέπει να είναι τα τινάγματα ενός πέους μετά την ούρηση)

Το “Σπιτάκι” και το “Meditaranné”

Μια ξαφνική επίσκεψη από την Αμερική (San Diego, my nigga!)

Το Βερολίνο (Θοδωρή, μην ξεχάσεις το Museuminsel).

Η πτώση του τείχους του Βερολίνου: Μαχαιριά στο πεπόνι.

Η χορτοφαγία μας.

Μια βόλτα με μια Yamaha στην Ίωνος Δραγούμη.

Η ομοιότητα του Ανδρέα με τον Κώστα Βαρώτσο.

Το Misirloσιντο.

Οι ροκιές μας, στις σκάλες, στο “It’s only”. Μη μασάς, δεν είναι ατάκα του Βακάρου. Σκηνικό βγαλμένο από τους “S1ngles” είναι.

Οι μαστίχες Χίου.

Τα βαμμένα κόκκινα μαλλιά ελέω στοιχήματος. Ακούς εκεί «έφυγα μια βδομάδα στο Παρίσι για να μη βλέπουν»!

Οι γκριμάτσες.

Οι τζέντλεμεν.

Η στήλη του Νίκου Ξυδάκη

O Edwin Collins.

«Πόσο καιρό γράφεις;» «από το Γενάρη» «και γενικά;» «εδώ και 14 χρόνια»...

Το αγαπημένο μου τραγούδι να παίζει στο ραδιόφωνο...

“You gave me just a taste, so I want more”

***
ΥΓ: Σωτήρη, την είδα την κασέτα. Τρόμαξα να πετύχω την αναγνώριση!
ΥΓ2:Ζαφείρη, μήπως κατά τύχη πέρασες...ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ; :)

***
links ανταπόκρισης(τα γρήγορα πιστόλια)

Θοδωρής
mn8