Παραμύθια χωρίς νόημα

Τσαμουριά

Το 1949 βρήκε την Ελλάδα στα βουνά, να συρρικνώνεται σε έναν αδελφοκτόνο πόλεμο. Είχε προηγηθεί το τρίωρο τελεσίγραφο των Ιταλών στον Ιωάννη Μεταξά, το “Alors, c’ est la guerre” του Έλληνα δικτάτορα στην επέλαση του φασισμού (αργότερα η ρήση του συνόψιστηκε στο έκτοτε καθιερωμένο «όχι»), η προσωρινή κατάληψη της περιοχής της Βορείου Ηπείρου, ο ναζισμός, η κατοχή, η απελευθέρωση τον Οκτώβρη του ’44.

Αν και τη στιγμή της αποχώρησης των στρατευμάτων του Χίτλερ από την Ελλάδα ο πόλεμος στην Ευρώπη είχε ήδη κριθεί από την απόβαση στη Νορμανδία, η ελληνική αντίσταση στις δυνάμεις του άξονα έπαιξε δέοντα ρόλο και ίσως καθόρισε το μέλλον του πολέμου, δεδομένου ότι ο Χίτλερ αναγκάστηκε, χάρη στις ήττες των Ιταλών, να ασχοληθεί και με την Ελλαδίτσα, καθυστερώντας την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, που ως γνωστόν, όταν πια πραγματοποιήθηκε, ο γερμανικός στρατός ηττήθηκε προπάντων εξαιτίας του «πολικού» ρωσικού ψύχους. Εν πάση περιπτώσει, το γεγονός είναι ότι ενώ η Γαλλία έπεσε σχεδόν χωρίς αντίσταση σε ένα μήνα και οι Γερμανοί παρέλασαν επιδεικτικά στην «αψίδα του θριάμβου» τον Ιούνη του ’40, η Ελλαδίτσα χρειάστηκε 7 μήνες για να καταληφθεί και τότε πήρε κυριολεκτικά τα βουνά οργανώνοντας αντίσταση.

Η ελληνική αντίσταση, είτε στα σύνορα είτε στην Κρήτη είτε στα βουνά, υπήρξε από τις γενναιότερες σε εκείνον τον πόλεμο και καθόλου τυχαία δεν υμνήθηκε ανά την υφήλιο, που τη συνόψισε στη φράση του Άγγλου βουλευτή, Φράνσις Νόελ Μπέικερ, που δήλωσε ότι «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Λοιπόν, με την κατάληψη της Αθήνας τον Απρίλη του ’41 και την αυτοεξορία της κυβέρνησης στο Κάιρο, πολλοί Έλληνες πήραν τα βουνά και συνέχισαν να ανθίστανται με το τουφέκι στους εισβολείς. Η αντίσταση όμως γρήγορα οργανώθηκε σε δύο άξονες αντίθετους: τον άξονα των στρατιωτικών (ΕΔΕΣ) με αρχηγό το Ναπολέοντα Ζέρβα και τον άξονα των κομμουνιστών (ΕΑΜ) με αρχηγό από το ’42 τον Άρη Βελουχιώτη, κατά κόσμο Θανάση Κλάρα.

Η Ελλάδα βέβαια δεν υπήρξε το μόνο παράδειγμα διπολικής αντίστασης: Στην ίδια ευαίσθητη περιοχή των Βαλκανίων η Γιουγκοσλαβία οργάνωσε την αντίστασή της στην εθνικιστική παράταξη του Σέρβου Draza Mihajlovic από τη μια και τους ενωτικούς «Παρτιζάνους» του Κροάτη Josip Broz, Tito, από την άλλη. Ο Tito γρήγορα γνώρισε τη συμπαράσταση των Βρετανών χάρη στις συμφιλιωτικές του τάσεις, απέκτησε τον πλήρη συντονισμό της αντίστασης και ηγήθηκε του κράτους της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας μετά το τέλος του πολέμου.

Στην Ελλάδα ο πόλεμος τέλειωσε το 1944, με το «Γέρο της Δημοκρατίας» να σχηματίζει κυβέρνηση και να αποφασίζει τον αφοπλισμό των ανταρτικών ομάδων. Η απόφαση αυτή, ελέω βρετανικών πιέσεων, επικεντρώθηκε κυρίως στις δυνάμεις του ΕΑΜ που γρήγορα αντέδρασαν και αποχώρησαν από το ενωτικό κυβερνητικό σχήμα. Στις 3 Δεκεμβρίου το ΕΑΜ καλεί το λαό σε συλαλλητήριο στο Σύνταγμα, όπου οι αστυνομικές αρχές ανοίγουν πυρ κατά των διαδηλωτών: Είναι τα Δεκεμβριανά, στη διάρκεια των οποίων ελληνικές και βρετανικές αρχές από τη μια και ΕΛΑΣ από την άλλη έκαναν κόλαση πυρός το κέντρο της Αθήνας κι έσπειραν το έδαφος για τον εμφύλιο. Ακολουθεί η συμφωνία της Βάρκιζας, το Φεβρουάριο του ’45, που όριζε αφοπλισμό των ανταρτών και αμνηστία για τις προ Δεκεμβριανών κολάσιμες πράξεις, η άρνηση κάποιων κομμουνιστών να αφοπλιστούν, η επιστροφή τους στα βουνά και το τρομοκρατικό κατά τόπους σαμποτάζ των πρώτων ελεύθερων εκλογών του Μάρτη. Οι αντάρτες ξαναπαίρνουν τα βουνά κι ο εμφύλιος αρχίζει, για να αφήσει πίσω του 46.469 θύματα, πολύ περισσότερα από όσα υπήρξαν στην Κατοχή. Τον καιρό που ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, η Ελλάδα κατακαίει ό,τι απέμεινε...

Στο μεταξύ ο κόσμος γρήγορα χωρίζεται σε ζώνες αμερικανικής ή σοβιετικής επιρροής. Η Ελλάδα, κατόπιν συμφωνίας των συμμάχων, εντάσσεται στη ζώνη του καπιταλισμού, κι ενώ τα γύρω Βαλκάνια (Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία, Αλβανία) εντάσσονται στην Κομινφόρμ του Σοβιετικού Στάλιν. Το τελευταίο αυτό βαλκανικό κράτος, η Αλβανία, απέκτησε κρατική οντότητα, μόλις το 1912, όταν έχοντας ήδη πολεμήσει στο πλευρό των Τούρκων στους Βαλκανικούς Πολέμους κήρυξαν ανεξαρτησία με τη βοήθεια της Αυστροουγγαρίας, που φοβόταν την επέλαση των Γιουγκοσλάβων από τον νοτιοαλβανικό χώρο (τρέχα γύρευε δηλαδή!). Η ύπαρξη ενός μικρού μουσουλμανικού κράτους εν τέλει βόλευε τους Τούρκους, τους Ιταλούς και τους Αυστριακούς, αλλά καθόλου τους Έλληνες, που επιδίωκαν με τον πόλεμο την προσάρτηση ολόκληρης της Ηπείρου στο ελληνικό κράτος. Ήταν το πρώτο κεφάλαιο στον τερματισμό του αλυτρωτισμού της Βορείου Ηπείρου.

Το δεύτερο κι οριστικό κεφάλαιο γράφτηκε το 1949 στη Νέα Υόρκη. Τη χρονιά εκείνη ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος τερματιζόταν, αφού οι κομμουνιστές είχαν φτάσει σε αδιέξοδο. Περιορισμένος στα βουνά της βόρειας Ελλάδας, ο στρατός των ανταρτών υπό την ηγεσία του Γ. Γραμματέα του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη, εφοδιαζόταν μέσω συνόρων από τη Γιουγκοσλαβία του συντρόφου Tito. Όμως ο Γιουγκοσλάβος ηγέτης, αναζητώντας τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο μέλλον στη χώρα του, ήρθε σε ρήξη με το Στάλιν, κηρύσσοντας τη μοναχική του πορεία στα δόγματα του Μαρξ. Αυτό που πραγματικά επιδίωκε, ήταν η εξασφάλιση ενός δανείου από τις ΗΠΑ και η εκλογή της χώρας του στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, και θα το επιτύγχανε υπό τον όρο να διαφύγει της Κομινφόρμ και να κλείσει τα σύνορα στους Έλληνες αντάρτες. Ο Tito συμφώνησε κι οι Έλληνες αντάρτες ΄περιορίζονται ασφυκτικά στα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Η Αλβανία, ελέω συντροφικής αλληλεγγύης, στηρίζει τους Έλληνες κομμουνιστές συντηρώντας έτσι τον ελληνικό εμφύλιο, και το ελληνικό κράτος βρίσκει στην ασυλία της την τελευταία ευκαιρία να ενσωματώσει την περιοχή της Βορείου Ηπείρου, εκπληρώνοντας τα αλυτρωτικά αισθήματα των Ελλήνων της περιοχής. Καταφεύγει στα Ηνωμένα Έθνη καταγγέλοντας τις αλβανικές ενέργειες εναντίον της ομόνοιας του έθνους της κι υπενθυμίζει στους συμμάχους την δυναμική και θετική ανάμειξή της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι όμως ήδη πολύ αργά: Στο διπολικό κόσμο του 1949 οι ΗΠΑ αρνούνται την ευθεία σύγκρουση με το Στάλιν (που είχε υπό την προστασία του την Αλβανία του συντρόφου Χότζα) και διατηρούν την Αλβανία ως έχει, προστατεύοντάς την έτσι κι από τις επεκτατικές τάσεις του Tito. Το εθνικό όνειρο της Βορείου Ηπείρου, που εννιά χρόνια πριν υποδεχόταν μετά βαΐων και κλάδων τον ελληνικό στρατό σβήνει και στη θέση της γίνεται λόγος πια μονάχα για τη Νότια Αλβανία.

You could be mine.wma(Guns 'n' Roses)

(this link will expire in 7 days)