Παραμύθια χωρίς νόημα

Στις 8 το πρωί χουζουρεύω στο κρεβάτι μου. Στις 10 διακτινίζομαι στους Αμπελόκηπους. Στις 11 τρωγοπίνω στο Hyatt. Στις 2:45 στο σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων ρωτώ με έντρομο βλέμμα τον υπάλληλο στο γκισέ αν προλαβαίνω το τελευταίο δρομολόγιο. Επτάμιση ώρες στο δρόμο.

Ο Κώστας σκάει μύτη στο βενζινάδικο της Συκιάς με κοστουμιά και αθηναϊκή προφορά και με παραλαμβάνει. Πηγαίνουμε στο γλέντι. Χαμογελώ στα έκπληκτα πρόσωπα. Η μαμά στο βάθος σηκώνεται να δει αν όντως είμαι εγώ, ανοίγει το στόμα σοκαρισμένη, σηκώνει το χέρι κι όταν φτάνω εκεί με χώνει βουρκωμένη στην αγκαλιά της. Φιλώ το σόι, άπαν, μη τυχόν παρεξηγηθεί κανείς τους, απαντάω χαμογελαστά στα «πότε» και «πώς» τους, παρατάω τη φωτογραφική και σηκώνομαι για χορό. Ξανακάθισα αρκετές ώρες αργότερα.

Το βράδυ στο βουνό είχε τόσο κρύο, που ένιωσα πως θα πέθαινα απ’ τα κρυοπαγήματα...

Το πρωί, πριν προλάβω να ποτίσω με καφεΐνη το αίμα μου, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Δώδεκα ώρες στο Μεσολόγγι και δεκατρείς ώρες στο δρόμο. Δε βαριέσαι, εδώ είναι το ταξίδι...

Μονάχα που ακόμα παραμένει απλήρωτο εκείνο το ζεϊμπέκικο, γαμώτο...