Παραμύθια χωρίς νόημα

Τις προάλλες έκανε την εμφάνισή της στην πόρτα του ασανσέρ μια ανακοίνωση: «Παρακαλώ να μην πετάτε σκουπίδια από το μπαλκόνι σας! Αν επαναληφθεί το φαινόμενο θα κληθεί το υγειονομικό και θα εντοπιστεί ο ένοχος, όπως έχει γίνει και στο παρελθόν»...

Μετά το θρίαμβο της εθνικής στο Eurobasket μια παλιά αγαπημένη συνήθεια έκανε την επανεμφάνισή της από κάποιο μπαλκόνι, η μπαλκονόσφαιρα, σπορ του οποίου η ύπαρξη περιορίζεται στο να απομακρυνθούν τα σκουπίδια από το μπαλκόνι μας. Το αν θα καταλήξουν σε κάποιο κεφάλι, ή κάποιον κήπο ή στο πεζοδρόμιο που κι ο σουτέρ περπατά, δεν έχει σημασία. Η ιδέα του αθλήματος είναι να φύγουν από μας τα βρωμοσκούπιδα.

«Όπως έχει γίνει και στο παρελθόν». Φλας. Λίγα χρόνια πριν, η κυρία από τον τρίτο όροφο ήταν κι αυτή λιγάκι άστοχη. Δε βαριέσαι, αδερφέ. Σημασία έχει να φύγουν από μας τα βρωμοσκούπιδα. Κι ας είναι δικά μας.

Σκεφτόμαι την ιδέα της ανακύκλωσης και το πόσο ελάχιστα δημοφιλής είναι στην Ελλάδα. Τον τελευταίο καιρό ανακάλυψα κι έναν κάδο για τα πλαστικά και δεν πετάω ούτε τη συσκευασία του γάλακτος. Μέχρι τώρα ανακύκλωνα μόνο χάρτια. Τόνους χαρτιών. Πέντε σακούλες μαύρες των σκουπιδιών πέταξα το καλοκαίρι, κι ας ήταν ευκολότερο να τα πετώ κατευθείαν στα σκουπίδια (είναι κι ο κάδος, βλέπεις, που συνέχεια μετακινείται). Μα στη συνήθεια αυτή νιώθω μοναξιά. Και ενοχή. «Δε μας έφταναν που μαζεύουμε χαρτιά, τώρα θα κρατάμε και τα γάλατα;» ή «Γιατί τα μαζεύεις; Αφού τα χαρτιά δεν καταλήγουν στην ανακύκλωση, στα σκουπίδια τα ρίχνουν κι αυτά». Μονάχα με τα μπουκάλια συμφωνούν όλοι. Γιατί επιστρέφοντάς τα παίρνουν έκπτωση από το σούπερ μάρκετ.

Τα περασμένα Χριστούγεννα τα πέρασα στη Γερμανία. Πολύ μπροστά οι Γερμαναράδες σε κοινωνικά θέματα. Να ‘σαι στον έκτο όροφο πολυκαταστήματος και στο πλάι σου μια γυναίκα να ψωνίζει καθισμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο. Οι άνθρωποι εκεί (όχι Α.Μ.Ε.Α., όχι, δεν είναι υπηρεσία για να τους κάνουμε αρκτικόλεξο) μπορούν να κινούνται ελεύθερα. Κι είναι και τα σκουπίδια τους. Οι Γερμανοί έχουν έξι διαφορετικούς κάδους, έναν για κάθε υλικό. Και τα σκουπίδια, άκου να μαθαίνεις, τα πληρώνεις για να στα πάρουν, δεν έρχεται ο δήμος να τα πάρει τζάμπα. Και πληρώνεις, διότι αν δεν πληρώσεις, στη δικιά σου την πόρτα θα μυρίζουν. Κι όσο λιγότερα τα σκουπίδια, τόσο λιγότερο το χρεός- άρα; Κοιτάς να κάνεις περισσότερη ανακύκλωση.

Σκέφτηκα να γινόταν το ίδιο στην Ελλάδα. Που κάθε τρεις και λίγο κάποιος κλείνει απεργώντας τις ήδη γεμάτες χωματερές και βρωμάει ο τόπος από τη μη αποκομιδή. Σκέφτηκα τι καλά που θα ‘ταν να ‘παιρναν τα σκουπίδια μας ειδικές υπηρεσίες έναντι ενός ευτελούς ποσού ανά σακούλα ή ανά κιλό, μήπως και κάνουμε κι εμείς λίγη ανακύκλωση. Μα πριν προλάβω να χαρώ με τη σκέψη μου θυμήθηκα τις δεκάδες ανεξέλεγκτες χωματερές και τα σκουπίδια που αφήνουμε στις θάλασσες ή στα δάση για να θυμίζουν τις εκδρομές μας. Κι απογοητέυτηκα. Διότι είναι τόση η εθνική μας καφρίλα που αν μας ‘βαζαν να πληρώσουμε κιόλας τα σκουπίδια, εμείς που γράφουμε να μην πω πού την ανακύκλωση, θα παίρναμε τα σκουπίδια και θα μπαζώναμε και τα λιγοστά μας ποτάμια, έτσι, με το στανιό, μονάχα για να μη δώσουμε δεκάρα, διότι «Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει» και στο κάτω κάτω, «Σιγά μην πληρώσω εγώ για να μου πάρουν τα σκουπίδια μου». Σωστά. Το πολύ πολύ, αν βαριέσαι να πας μέχρι την κοντινότερη αυτοσχέδια χωματερή, να πας να τα πετάξεις στο γείτονα.

Ε; Φανταστικέ Ελληνάρα;