Παραμύθια χωρίς νόημα

Τα βουνά κυκλώνουν τη λίμνη χαρίζοντας στην πόλη μια απόκοσμη ζεστασιά, κι η Παμβώτιδα, γαλήνια όπως κάθε λίμνη, υποδέχεται φιλικά τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Στο κάστρο η ατμόσφαιρα θυμίζει Ανατολή κι οι πέτρες στα σπίτια στερεώνουν τις αγνές ψυχές.

Πράσινο. Πράσινο πολύ, μα ένα πράσινο που δεν ντρέπεται να κιτρινίσει και να σ’ αποχαιρετίσει στον ερχομό του χειμώνα. Ασημικά. Σάμπως τι άλλο να χάριζε στους ντόπιους τούτη η σκληρή γη; Και ναργιλέδες στη σκιά του μιναρέ. Πάνε χρόνια που ο Αλής μπήκε στην Πόλη με κόκκινα γένια εκπληρώνοντας την προφητεία, μα τα Γιάννενα, αυτά τα όμορφα Γιάννενα θα ‘ναι για πάντα η πόλη του.

Ηλιοβασίλεμα στη λίμνη παρέα με πουλιά φευγάτα...

Γαλήνη.

ΥΓ: God is a dj. Επιστροφή. Το λεωφορείο κάνει διαδοχικά ζιγκ ζαγκ σκίζοντας τα ηπειρωτικά βουνά και συναντά σθεναρές αντιδράσεις από το αντιδραστικό στομάχι μου. Σαν αφιέρωση στα ηχεία παίζει Βασίλη Τερλέγκα: «Κι όπως θα παίρνω τις στροφές»...

Έχω καιρό να κάνω chat στο mirc. Πολύ καιρό. Όχι ότι μου έλειψε, απλώς θυμήθηκα σαν φλας μια περίοδο της ζωής μου που είχα κολλήσει με το αντικείμενο και ξημεροβραδιαζόμουν στα «chat rooms». Έκανα και δυο τρεις γνωριμίες τότε, και θυμάμαι το φόβο μου όταν ήταν να βρεθούμε in real life, ξέρεις, να μην πάμε σε απόμερο καφέ κτλ.
Πέρασε γρήγορα κι εκείνη η τάση, βαρέθηκα να μιλάω με αγνώστους. Οι περισσότεροι, άλλωστε, ήθελαν κάτι παραπάνω on line από μια κουβέντα...Τώρα αρκούμαι να μιλάω καμιά φορά στο msn με φίλους που ‘ναι μακριά.
Για όσους, ωστόσο, ανοίγετε ακόμα πού και πού το mirc, παραθέτω το παρακάτω «βοήθημα», τις 40 ερωτήσεις που συνέταξε ο Μαρσέλ Προυστ και αποτελούν το εγχειρίδιο μιας συνέντευξης, προκειμένου να συνοψίσεις μια ζωή. Κάτι πιο σύνθετο από το «a/s/l», δηλαδή!

Από μένα γεια για μερικές μέρες, πάω να συναντήσω τον Αλή Πασά!

1. Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την απόλυτη ευτυχία;

2. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;

3. Ποιο εν ζωή πρόσωπο εκτιμάτε περισσότερο;

4. Σε ποιο πράγμα προδώσατε τον εαυτό σας και μετανιώσατε γι' αυτό:

5. Για ποια προδοσία του εαυτού σας οlκτίρετε τους άλλους;

6. Ποιο εν ζωή πρόσωπο σιχαίνεστε περισσότερο;

7. Ποιο είναι το αγαπημένο σας απόφθεγμα;

8. Τι νοσταλγείτε περισσότερο;

9. Ποιο είναι το ποιο εξωφρενικό πράγμα που έχετε κάνει;

10. Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;

11. Ποια θεωρείτε ως την πιο υπερτιμημένη αρετή;

12. Ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σας;

13. Ποιο χαρακτηριστικό προτιμάτε περισσότερο σε κάποιον;

14. Τι θεωρειτε σημαντικό στους φίλους σας;

15. Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σας έχουν δώσει;

16. Πότε κλάψατε για τελευταία φορά;

17. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος μύθος για τη δημοσιότητα;

18. Διαλέξτε 5 λέξεις που περιγράφουν τον εαυτό σας

19. Ποιοι είναι οι δύο καλύτεροι σας φίλοι;

20. Ποια μουσική θα θέλατε να παίξουν στην κηδεία σας;

21. Ποιο είναι το πολυτιμότερο περιουσιακό σας στοιχείο;

22. Τι θεωρείτε ως τον έσχατο βαθμό δυστυχίας;

23. Πού θα θέλατε να ζείτε;

24. Ποια είναι η αγαπημένη σας απασχόληση;

25. Σε ποιες περιπτώσεις λέτε ψέματα;

26. Τι απεχθάνεστε περισσότερο στην εμφάνισή σας;

27. Ποιες λέξεις ή φράσεις χρησιμοποιείτε περισσότερο;

28. Για τι μετανοείτε περισσότερο;

29. Τι ή ποιον αγαπάτε περισσοτερο στη ζωη σας;

30. Πού και πότε υπήρξατε ευτυχισμένος/-η;

31. Ποιο ταλέντο θα θέλατε να είχατε;

32. Ποια είναι η πιο συνηθισμένη σεξουαλική σας φαντασιωση;

33. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

34. Ποιοι είναι οι πραγματικοί σας ήρωες;

35. Ποιος ειναι ο αγαπημένος σας φανταστικός ήρωας;

36. Ποια είναι τα αγαπημένα σας ονόματα;

37. Τι απεχθάνεστε περισσότερο;

38. Ποια είναι η παρούσα διανοητική σας κατάσταση;

39. Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον εαυτό σας τι θα ήταν αυτό;

40. Αν μπορούσατε να διαλέξετε πως θα επιστρέψετε στη ζωή, τι θα θέλατε να είναι αυτό και γιατί;

Τις προάλλες έκανε την εμφάνισή της στην πόρτα του ασανσέρ μια ανακοίνωση: «Παρακαλώ να μην πετάτε σκουπίδια από το μπαλκόνι σας! Αν επαναληφθεί το φαινόμενο θα κληθεί το υγειονομικό και θα εντοπιστεί ο ένοχος, όπως έχει γίνει και στο παρελθόν»...

Μετά το θρίαμβο της εθνικής στο Eurobasket μια παλιά αγαπημένη συνήθεια έκανε την επανεμφάνισή της από κάποιο μπαλκόνι, η μπαλκονόσφαιρα, σπορ του οποίου η ύπαρξη περιορίζεται στο να απομακρυνθούν τα σκουπίδια από το μπαλκόνι μας. Το αν θα καταλήξουν σε κάποιο κεφάλι, ή κάποιον κήπο ή στο πεζοδρόμιο που κι ο σουτέρ περπατά, δεν έχει σημασία. Η ιδέα του αθλήματος είναι να φύγουν από μας τα βρωμοσκούπιδα.

«Όπως έχει γίνει και στο παρελθόν». Φλας. Λίγα χρόνια πριν, η κυρία από τον τρίτο όροφο ήταν κι αυτή λιγάκι άστοχη. Δε βαριέσαι, αδερφέ. Σημασία έχει να φύγουν από μας τα βρωμοσκούπιδα. Κι ας είναι δικά μας.

Σκεφτόμαι την ιδέα της ανακύκλωσης και το πόσο ελάχιστα δημοφιλής είναι στην Ελλάδα. Τον τελευταίο καιρό ανακάλυψα κι έναν κάδο για τα πλαστικά και δεν πετάω ούτε τη συσκευασία του γάλακτος. Μέχρι τώρα ανακύκλωνα μόνο χάρτια. Τόνους χαρτιών. Πέντε σακούλες μαύρες των σκουπιδιών πέταξα το καλοκαίρι, κι ας ήταν ευκολότερο να τα πετώ κατευθείαν στα σκουπίδια (είναι κι ο κάδος, βλέπεις, που συνέχεια μετακινείται). Μα στη συνήθεια αυτή νιώθω μοναξιά. Και ενοχή. «Δε μας έφταναν που μαζεύουμε χαρτιά, τώρα θα κρατάμε και τα γάλατα;» ή «Γιατί τα μαζεύεις; Αφού τα χαρτιά δεν καταλήγουν στην ανακύκλωση, στα σκουπίδια τα ρίχνουν κι αυτά». Μονάχα με τα μπουκάλια συμφωνούν όλοι. Γιατί επιστρέφοντάς τα παίρνουν έκπτωση από το σούπερ μάρκετ.

Τα περασμένα Χριστούγεννα τα πέρασα στη Γερμανία. Πολύ μπροστά οι Γερμαναράδες σε κοινωνικά θέματα. Να ‘σαι στον έκτο όροφο πολυκαταστήματος και στο πλάι σου μια γυναίκα να ψωνίζει καθισμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο. Οι άνθρωποι εκεί (όχι Α.Μ.Ε.Α., όχι, δεν είναι υπηρεσία για να τους κάνουμε αρκτικόλεξο) μπορούν να κινούνται ελεύθερα. Κι είναι και τα σκουπίδια τους. Οι Γερμανοί έχουν έξι διαφορετικούς κάδους, έναν για κάθε υλικό. Και τα σκουπίδια, άκου να μαθαίνεις, τα πληρώνεις για να στα πάρουν, δεν έρχεται ο δήμος να τα πάρει τζάμπα. Και πληρώνεις, διότι αν δεν πληρώσεις, στη δικιά σου την πόρτα θα μυρίζουν. Κι όσο λιγότερα τα σκουπίδια, τόσο λιγότερο το χρεός- άρα; Κοιτάς να κάνεις περισσότερη ανακύκλωση.

Σκέφτηκα να γινόταν το ίδιο στην Ελλάδα. Που κάθε τρεις και λίγο κάποιος κλείνει απεργώντας τις ήδη γεμάτες χωματερές και βρωμάει ο τόπος από τη μη αποκομιδή. Σκέφτηκα τι καλά που θα ‘ταν να ‘παιρναν τα σκουπίδια μας ειδικές υπηρεσίες έναντι ενός ευτελούς ποσού ανά σακούλα ή ανά κιλό, μήπως και κάνουμε κι εμείς λίγη ανακύκλωση. Μα πριν προλάβω να χαρώ με τη σκέψη μου θυμήθηκα τις δεκάδες ανεξέλεγκτες χωματερές και τα σκουπίδια που αφήνουμε στις θάλασσες ή στα δάση για να θυμίζουν τις εκδρομές μας. Κι απογοητέυτηκα. Διότι είναι τόση η εθνική μας καφρίλα που αν μας ‘βαζαν να πληρώσουμε κιόλας τα σκουπίδια, εμείς που γράφουμε να μην πω πού την ανακύκλωση, θα παίρναμε τα σκουπίδια και θα μπαζώναμε και τα λιγοστά μας ποτάμια, έτσι, με το στανιό, μονάχα για να μη δώσουμε δεκάρα, διότι «Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει» και στο κάτω κάτω, «Σιγά μην πληρώσω εγώ για να μου πάρουν τα σκουπίδια μου». Σωστά. Το πολύ πολύ, αν βαριέσαι να πας μέχρι την κοντινότερη αυτοσχέδια χωματερή, να πας να τα πετάξεις στο γείτονα.

Ε; Φανταστικέ Ελληνάρα;

Κάθε σταγόνα και μια σκέψη που ήθελα να αποφύγω, ένας ακόμη φόβος που επανέρχεται δυνατός εμπρός μου.

Μα πιο πολύ αγαπώ να τυλίγομαι στα ρούχα μου και να περπατώ γωνιά γωνιά, γυρεύοντας προστασία από το κρύο.

Είναι κάτι τέτοιες στιγμές, ξέρεις, που βρίσκω γωνιές μέσα μου που δεν τις βλέπει ο ήλιος. Μονάχα οι σταγόνες της βροχής…

ΥΓ: Η φωτογραφία είναι clopyright από έναν καλό φίλο (ε;)

Current playlist: Rene Aubry-Aprés la pluie