Παραμύθια χωρίς νόημα

Στις βόλτες μας το καλοκαίρι στην Κύπρο συχνά ακούγαμε Love fm, που εκπέμπει απευθείας από την Αθήνα. Κάποια στιγμή στο αυτοκίνητο, κι ενώ ο Love fm έπαιζε Bonnie Tyler που θα ‘δινε συναυλία στο νησί, η Μάρω θυμήθηκε έναν παραγωγό του σταθμού, τον Τάσο Τρύφωνος (Βήμα tv-magazine), που ‘ναι Κύπριος και κάποια στιγμή έφερε στην εκπομπή του κυπριακά παραδοσιακά τραγούδια και τα «μετέφραζε».

Επρόκειτο για την Κυριακού Πελαγία (Πελαγία είναι το επώνυμό της), από το χωριό Παραλίμνι της επαρχίας Αμμοχώστου, που είναι το «αηδόνι της Κύπρου», κάτι σαν την Έφη Θώδη και τα κλαρίνα της για την Αιτωλοακαρνανία ή τη Δόμνα Σαμίου σε εθνικό επίπεδο (ταιριάζουν και στην ηλικία).

Ψες λοιπόν, αφού ο ιππότης είχε δουλίτσες και δε βρεθήκαμε, έμεινα σπίτι και χάζεψα σε κάποια φάση το Γρηγόρη Αρναούτογλου, το παιδί του Βορρά. Ο Γρηγόρης είχε καλεσμένους μια ομάδα Κυπρίων χορευτών που, ντυμένοι με τις παραδοσιακές κυπριακές στολές, ήρθαν για να σπάσουν on air το ρεκόρ των 24 ποτηριών στον περίφημο «χορό του ποτηρκού». Πρόκειται για έναν από τους παραδοσιακούς χορούς του νησιού, όπου ο βρακάς Κύπριος καλείται να χορέψει στους ρυθμούς της ντόπιας λύρας έχοντας στο κεφάλι του μια στίβα από ποτήρια. Τελικά ο Γιωρκής κατάφερε όχι μόνο να σπάσει το ρεκόρ, αλλά και να μου φτιάξει διαολεμένα το κέφι. Για αντίστοιχα αποτελέσματα, παραθέτω σε mp3 το κυπριακό σουξέ της Κυριακού «Είπα σου χτενίστου λίο» με τη σχετική απόδοση στην κοινή νεοελληνική, τηρώντας έτσι και παλαιότερη σχετική υπόσχεση περί της διαλέκτου στο θείο τραγί.

[Αν το post έχει σουξέ, θα ακολουθήσουν τα «Ρυάλια» του Βιολάρη.]

Αλλά τα κωλόπαιδα δε μ’ αντιπροσωπεύουν.

Δε θέλω ούτε τους συνδέσμους τους, ούτε τα συνθήματά τους, αν πρόκειται στην παραμικρή ευκαιρία να αρπάζουν καδρόνια και να ρίχνουν μολότοφ.

Δεν πιστεύω στις συνωμοσίες που εμφανίζονται πάντα σαν άλλοθι. «Μας προκάλεσε η αστυνομία, μόνο εμάς προκαλεί». «Δηλαδή», να απαντώ, «τάσσεσαι με τους αλήτες που στην πρώτη πρόκληση τα σπάνε;». «Εγώ τι να κάνω; Το κράτος τους θέλει...Το σύστημα βολεύεται με τους αλήτες...».

Δε βολεύεται το σύστημα, πασά μου. Εσύ βολεύεσαι. Που αρνείσαι να παραδεχτείς ότι κάποιος που φορά το ίδιο κασκόλ με σένα και τις Κυριακές γεμίζει το γήπεδο μπορεί είναι τόσο ηλίθιος.

Ωραίοι είναι οι σύνδεσμοι όταν οργανώνουν εκδρομές κι όταν εφευρίσκουν συνθήματα. Αλλά μην ξεχνάς πως είναι πάντα σύνδεσμοι, και στην κακή στιγμή θα στηρίξουν το δικό τους παιδί, που τα ‘σπασε μεν, αλλά «ήταν σε άμυνα».

Φταίει η αστυνομία, που πάντα μας προκαλεί και πάντα είναι ανεπαρκής.

Και φταίει και το σύστημα, που υποθάλπτει τέτοιες σκηνές και ποτέ δεν τιμωρεί τους φταίχτες (των άλλων ομάδων).

Ξέρεις κάτι; Χέστηκα και για την αστυνομία και για το σύστημα. Εγώ μπορώ να κάνω κάτι για να σωθεί η κατάσταση;

Μπορώ. Να έχω ανοιχτά τα μάτια και να μη δικαιολογώ τους ενόχους.

ΥΓ: Και τώρα μου βρίσκεις «μελοδραματικά» τα εξώφυλλα που δείχνουν ωμές τις αλητείες τους. Τα χυδαία σου συνθήματα είναι ομορφότερα;

Τα σέβη μου στην “Sportime” που έθεσε μόνη της το soundtrack στο παρόν post: «Κάποτε θα ‘ρθουν» του Παύλου Σιδηρόπουλου (στχ. Λευτέρης Παπαδόπουλος, μουσ. Μίκης Θεοδωράκης).

ΥΓ2: «Ίσως ο Ντάνος Κρυστάλλης, γραμματέας αριστερής νεολαίας και ταυτοχρόνως πράκτορας μυστικών υπηρεσιών, να ήταν εκείνος που έδωσε το καλύτερο ψυχογράφημα των οπαδών του μύθου της συνωμοσίας. “Μετείχα σε διάφορες πολιτικές διαδικασίες, τις οποίες θεωρούσα από πλαστές έως υποτυπώδεις”, δήλωνε μετά τη σύλληψή του.“Πάντοτε στο μυαλό μου ήταν σχηματισμένο το είδωλο όπου οι μηχανισμοί και οι μυστικές υπηρεσίες καθόριζαν τα πάντα. Ήμουν, δηλαδή, σε ένα καθεστώς φοβίας και λατρείας, ταυτόχρονα, για την εξουσία” ».

[Νικήτας Λιοναράκης 2001: Οι συνέπειες του «γατόσκυλου» (Αθήνα: Εκδόσεις Παπαζήση)]

ΠΑΕ ΑΕΚ
Original 21
aek news
Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία
Ένωση Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιριών

[«Ωραίο δεν είναι το πουκάμισό μου;»
«Ναι, πολύ ωραίο. Τα αγαπώ πολύ τα πουκάμισα, απ’ όταν ήμουν οχτώ χρονών. Μου θυμίζουν τον παππού μου»...]

Το δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο σε ένα χρόνο τον είχε τσακίσει τον παππού. Λίγους μήνες μετά είχε απομείνει ανάπηρος και τυφλός να υπομένει καρτερικά μες στους πόνους το τέλος. Ήταν μέσα Ιουνίου, μόλις είχαν κλείσει τα σχολεία μας για καλοκαίρι, όταν μας πήραν οι γονείς να τον δούμε για τελευταία φορά.

Ξυπνήσαμε πάλι πρωί για το μακρύ ταξίδι. Λίγο πριν μπούμε στο αμάξι, ο μπαμπάς μού είπε: «Κόψε ένα λουλουδάκι απ’ τον κήπο να το δώσεις στον παππού να χαρεί». Έτρεξα κι έκοψα ένα πορτοκαλί, «Καραγκιόζη», θαρρώ το λέγαμε μεταξύ μας, δε μ’ άρεσε κι ιδιαίτερα, αλλά ήταν το μόνο που το οκτάχρονο αδύναμο χέρι μου μπορούσε να κόψει από τον κήπο. Το ‘βαλα στην τσέπη του πουκαμίσου μου και μπήκα στο αυτοκίνητο.

Το ταξίδι διαρκούσε έξι ώρες. Τις πεντέμισι συνήθως κοιμόμουν για να αποφύγω τις ζαλάδες. Τρία παιδιά πίσω, στριμωγμένα, με συχνούς καβγάδες για το ποιος απλώθηκε στα τετραγωνικά εκατοστά ποιού, κουνιόμουν συνέχεια και το λουλούδι το ‘χα ξεχάσει στην τσέπη.

Μόλις φτάσαμε στο χωριό πήγα στο κρεβάτι να βρω τον παππού. Μύριζε πάλι halls. Αγκάλιασα το αδύναμο σώμα του προσεκτικά, μην πειράξω τον ορό. Ήθελα να μείνω σε εκείνη τη ζεστή, καρό αγκαλιά για πάντα. Ύστερα θυμήθηκα το λουλούδι. Έβαλα το χέρι στην τσέπη κι έβγαλα μια ταλαιπωρημένη πορτοκαλί χαλκομανία... «Αυτό το έκοψα για σένα, να με θυμάσαι».

Έβαλε τα χέρια του στα δικά μου, ανίχνευσε την ομοιότητά μας στα δάχτυλα, χάιδεψε τα αυλάκια μου κι ύστερα πήρε στα χέρια του το λουλούδι και το ψηλάφισε. Δε θυμάμαι να μίλησε, μήτε να αντέδρασε με χειρονομία.
Μονάχα τη θαμπάδα στα γυαλιά του θυμάμαι...

Πότε ήταν που χάθηκα στον Άγιο Δομέτιο, πλησίασα την πράσινη γραμμή και με πήγαν στην αστυνομία να βρω το δρόμο μου; Πότε ήταν που ο στρατός μου κατέσχεσε επιτόπου το φιλμ, ή η αστυνομία έψαξε τις πινακίδες, βρήκε το σπίτι και χτύπησε την πόρτα ζητώντας να μου σβήσει τα βίντεο απ’ το αεροδρόμιο;

Και πότε πρόλαβα να δείξω ταυτότητα και να περάσω απ’ την άλλη πλευρά;

2005
1) O πρίγκιπας Kάρολος παντρεύτηκε
2) H Liverpool έγινε πρωταθλήτρια Eυρώπης
3) O Πάπας απεβίωσε

Eάν ο Πρίγκιπας Kάρολος θελήσει να ξανά παντρευτεί
και η Liverpool βρεθεί πάλι στο τελικό της Champions League,
παρακαλώ,
ας ενημερώσει κάποιος τον Πάπα!

«Οι εκρήξεις που ακούστηκαν γύρω στις 10

το βράδυ στη Λευκωσία προέρχονταν από

την περιοχή της κατεχόμενης Κυθρέας.»

(Νυχτερινή ανακοίνωση της Αστυνομίας 6.8.1984)

Απόψε το σπίτι που γεννήθηκα

τ’ ανατινάζουν ολονύχτιες εκρήξεις

πυροβόλων.

Οι πυρκαγιές των παιδικών μας χρόνων

να σφάζουν τον ουρανό

πύρινα σώματα νεκρών

να μας δαγκώνουν τα χέρια

δρόμοι να φτερουγίζουν μεσίστιοι

παιδιά ξεχασμένα στους δρόμους

μνήμη βυθισμένη στα δόντια αφέγγαρης νύχτας

καθώς ο έρωτας αγκομαχά ανάπηρος.

Κι εσύ περπατάς αμέριμνη

σ’ ανεσκαμμένες γειτονιές

με μια μυρσίνη φωτός φωτός στα παγωμένα δάχτυλα

περβόλια να ηχούν χαρμόσυνα

στο αντιφέγγισμα της μέρας

νερά που ταξίδεψαν καιρό

πάνω στη ράχη της θάλασσας

Κεφαλόβρυσα ξεχασμένα να εκβάλλουν στο θάνατο.

Πού να σε βρω

βυθισμένος σ’ ανακοινωθέντα

και δελτία νεκρών

η νύχτα μιας έρημης πόλης

να μας τινάζει τη μνήμη

γυναίκες π’ απόμειναν σκυφτές

πάνω σε μνήματα δέντρων

πράσινα φυλλώματα βουνών

να σου σκεπάζουν το πρόσωπο

εωθινός κατοπτρισμός

μες στα τοιχώματα μιας μέρας ξεριζωμένης.

Το άλλο βράδυ

η νύχτα κατέγραφε τους βόμβους

από το πληγιασμένο σώμα σου.

[Νίκου Ορφανίδη «Κυθρέα»,

«Κυπριακή ποίηση και πεζογραφία, Εκδόσεις Κέδρος-Πανεπιστήμιο Αθηνών, 2002]

[Αισθάνομαι σαν θεάτρια σε μια γρήγορη παρτίδα πιγκ πογκ: Η μπάλα δεξιά, η μπάλα αριστερά, ω! Τι δυνατό χτύπημα! Ισοπαλία- ο αγώνας πάει στην παράταση…
Ζαλίστηκα, κόφτε το…]

Έχουμε και λέμε. Θέμος κράζει Τεγόπουλο. Τεγόπουλος διώχνει Θέμο. Θέμος συναντά Μάκη, τρωγοπίνουν σε ένα αφρόλουτρο και εκδίδονται μαζί ως «ΘΕΜΑ». Το ΘΕΜΑ έχει θέμα, dvd και μια μεγάλη εταιρία κινητής τηλεφωνίας για χορηγό. Πουλάει τρελά και χτυπά την ομάδα του Mega.

Στο μεταξύ ο Flash του Κόκκαλη τινάζει πέταλα. Ο Μάκης, νιόπαντρος με χλιδάτη τελετή, -φέρεται να- καλοβλέπει την αγορά τού υπό κατάρρευση σταθμού, αλλά το θέμα δεν ακούγεται: Είναι η Κυριακή που ο Ρεγκούζας βλέπει στην «Ζούγκλα» την πολιτική του καριέρα να κλυδωνίζεται εν μέσω σκανδάλων.

Ο Μάκης τα χώνει. Τα χώνει παντού.

Μέχρι που τα χώνει στο σύμβολο της «Ελευθεροτυπίας» των πολλών κυριακάτικων φύλλων.

Το σύμβολο απαντά με συνεχή δημοσιεύματα. Η γραφίδα στο σήμα της εφημερίδας έχει τώρα πια σαφή στόχο: Το Μάκη [ή μήπως εμάς που μείναμε μόνοι;].

Σήμερα η «Ε» βάζει τον πόλεμο στο εξώφυλλό της.

The war is on;
But the game is over.

Ξενερώστε μας κι άλλο...

Πρόλαβαν:
*Tyxod
*Marina

post soundtrack: «Θέλω το χρήμα σας, τη δόξα, τις καρδιές σας, ετοιμαστείτε για το γλέντι της ζωής σας!» [Τρύπες-«Λα λα λα»]

46^ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Post playlist: Doors-“Love her madly”

«Κι αν οι μνήμες μιας γενιάς δίνουν μάχη κάθε μέρα/αν οι λέξεις έχουν γίνει συννεφάκια στον αέρα/ο Νοέμβρης θα ‘ναι πάντα για τα κόμματα γιορτή/θα ‘ναι πάντα η ευκαιρία για δηλώσεις...» [Goin’ through-«Η γιορτή»]

Η επετειακή φύση των ημερών σε συνδυασμό με τα γεγονότα του Παρισιού μου γέννησαν την ανάγκη να γράψω κάτι για το Πολυτεχνείο.

Μα δεν είχα τίποτα να πω. Δεν πήγα στην πορεία, όπως δεν πήγα ποτέ ως τώρα. Τα θαύμαζα πάντα τα παιδιά του Πολυτεχνείου και στις σχολικές γιορτές με θυμάμαι να κλαίω, κι ας έμαθα από νωρίς πως δεν ήταν αυτοί που έριξαν τη χούντα, αλλά η τραγωδία της Κύπρου κάποιους μήνες αργότερα.

«Ευκαιρία για ένα λόγο στο μπαλκόνι, στην tv, πρέπει το μήνυμα κι η θέση μας απόψε να ακουστεί, δυνατά, ΠΙΟ δυνατά, ΠΙΟ δυνατά, ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ!
Δώστε νέες υποσχέσεις για να είναι όλοι καλά...» [Goin’ through-«Η γιορτή»]

Μα τις πορείες για το Πολυτεχνείο δεν τις μπορώ. Μου φαίνονται πάντα «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» τα λόγια και τα δάκρυα όλων εκείνων που έτυχε όλοι μαζί να είναι μες στο Πολυτεχνείο (πόσους χωρούσε πια εκείνο το κτίριο;). Για μένα τα λόγια όλων αυτών μαζί, που στα είκοσί τους φούντωσαν από οργή και πρόταξαν στήθη και χαιτικά μαλλιά στη χούντα, δεν έχουν αξία, γιατί όλοι σχεδόν στα σαράντα τους είτε κατάντησαν γιάπηδες βολεμένοι σε πολυθρόνες ή παρέμειναν σε οράματα του ’70 που πια δεν έχουν καμία πρακτική αξία-μονάχα ιστορική.

Λένε πως μια χούντα έχει τρεις οδούς: Ή να μείνει στην εξουσία, ή να πέσει είτε από μια επανάσταση είτε από μια εθνική τραγωδία. Βλέπω τα ντοκιμαντέρ-αφιερώματα και αναρωτιέμαι πώς όλη αυτή η κοροϊδία στάθηκε όρθια για εφτά χρόνια. Είναι αδιανόητο. Η χούντα δεν ήταν απλώς επικίνδυνη, ήταν ηλίθια, πρέσβευε αξίες που μονάχα μια συντηρητική κοινωνία μπορούσε, έστω και με τη βία, να αποδεχτεί και να αντέξει. Επομένως χαίρομαι που ζώντας τρεις δεκαετίες μετά δε χρειάζομαι περίπλοκες ενδείξεις για να βεβαιωθώ ότι ζω υπό καλύτερες συνθήκες. Έχω ένα ποταπό blog που τρεις-τέσσερις άνθρωποι διαβάζουν καμιά φορά, κι αυτό μου αρκεί για να ξέρω ότι έχω ελεύθερο δικαίωμα στην άποψή μου.

Δεν πήγα στην πορεία. Δεν ξέρω πότε θα ξαναπάω σε πορεία, εκείνες οι απογοητεύσεις από τις αντιπολεμικές πορείες για το Ιράκ με ξενέρωσαν αρκετά. Και δε θέλω κανέναν να μου πουλά ιδεολογία, μου αρκεί να ψάχνομαι μόνη μου και να διαμαρτύρομαι όποτε νιώθω θίγομαι.

«ΤΟΠΟ στους νέους! Το Πολυτεχνείο ήταν και θα είναι πάντα σύμβολο εξέγερσης της νεολαίας. Για κάθε τι που την καταδυναστεύει και της στερεί τις ελευθερίες και τα δικαιώματά της. Ενα φάντασμα μέσα στις δεκαετίες που θα τρομάζει τις κάθε λογής δυναστείες.Κι αν δεν ξέρουν οι πιτσιρικάδες πολλά γι' αυτή, τη δική τους τη γιορτή, να 'στε σίγουροι πως θα τα μάθουν όλα σε χρόνο dt όταν χρειαστεί. Κι όταν καταφέρνουν και μιλάνε συλλογικά, εμείς τα τελειωμένα πουρά πρέπει να 'χουμε τα αυτιά μας τεντωμένα, ανοιχτά.», Ανδρέας Ρουμελιώτης, Ελευθεροτυπία, 18/11/2005

Το δικό μου Πολυτεχνείο είναι αυτό που έγινε σε δυο μέρες με τον ΟΤΕ. Προχτές βγήκε η είδηση, χτες αντιδράσαμε, σήμερα η αποφάση αναστέλλεται υπό το φόβο των Ιουδαίων.

Χωρίς πορείες, χωρίς φέιγ βολάν, χωρίς δακρυγόνα και συνθήματα που βαριόμαστε να συντονιστούμε φωνάζοντας. Αρκούν οι φωνές, απομονωμένες κι ενωμένες συνάμα, που κατέλαβαν τα Μέσα, το μέσο, το Μέσο των Μέσων.

Τώρα ξέρω. Πως όσο έχω τα μάτια μου ανοιχτά θα τους τρομάζει το βλέμμα μου. Όχι η φωνή μου, ούτε η σηκωμένη γροθιά μου. Αρκεί να τους κοιτάζω στα μάτια και να τους λέω «Κατάλαβα, κόφτο».

Αυτό είναι το δικό μου Πολυτεχνείο.

Post playlist: Goin’ through-«Η γιορτή»

Η θεία από το Παρίσι (Βερσαλλίες) μου γράφει για τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών:

«Τα γεγονότα ησύχασαν τώρα. Έκαψαν και στην πόλη μας 5-6 αυτοκίνητα, αλλά όχι κοντά μας. Στην άλλη άκρη της πόλης που έχει πολυκατοικίες. Κοντά μας είναι μονοκατοικίες^. είναι ησυχία προς το παρόν. Ως γεγονός όλος ο κόσμος φοβόταν μήπως εξαπλωθεί το κακό και στα τραίνα. Η κόρη μου πάει με το τραίνο Παρίσι κάθε μέρα και ανησυχούσα.

Ο Σαρκοζί δε μ’ αρέσει καθόλου, μιλά όπως το Χίτλερ. Δυστυχώς πολλοί Γάλλοι συμφωνούν μαζί του. Σαν να έκαναν επίτηδες για να ρίξουν όλα τα λάθη στους ξένους, έτσι να του πουν μπράβο και να συνεχίσει την πολιτική του.

Ανάμεσα στους ξένους που έκαιγαν αυτοκίνητα ήταν και πολλοί Γάλλοι. Ήταν παιδιά, οι παραπάνω το έκαναν σαν παιχνίδι για να τους δείχνουν στην τηλεόραση»...

Το «7 ημέρες» της τελευταίας κυριακάτικης «Καθημερινής» είχε αφιέρωμα στα συνθήματα που γράφονται στους τοίχους. Στο τελευταίο κεφάλαιο παρατίθεται ένα αφιέρωμα στα συνθήματα που γράφτηκαν κατά καιρούς για το Κυπριακό σε Ελλάδα και Κύπρο. Μέσα σ’ όλα ξεχωρίζει μια φωτογραφία που ‘χε βγάλει σε μια από τις τρεις επισκέψεις του στο νησί τη διετία 1953-’55 ο Γιώργος Σεφέρης. Ο Σεφέρης, που έλαβε μέρος στις συμφωνίες της ανεξαρτησίας της Κύπρου στο Λονδίνο ως διπλωμάτης, είχε αγαπήσει βαθιά το νήσι και φρόντισε να αποτυπώσει και εικαστικά με πλούσιο υλικό την αγάπη των ντόπιων για τη μητέρα-Ελλάδα, τον καιρό που φούντωνε ο αντιαποικιακός αγώνας των Κυπρίων.

Η φωτογραφία, τραβηγμένη το 1954 στο χωριό Άλωνα, απεικονίζει τρία μικρά αδέρφια φτωχά ντυμένα να στέκονται έξω από τον καφενέ του χωριού και στον τοίχο πίσω τους να γράφει «Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες».

Αυτό το σύνθημα συνοψίζει λακωνικά την ελληνικότητα και τα πάθη της Κύπρου. Μπορεί οι ντόπιοι να έχουν πια άλλες, περισσότερο υλικές, προτεραιότητες από το ν’ απαλλαχτούν από τη θέα της κόκκινης σημαίας στον Πενταδάχτυλο^. μπορεί οι ξενόφερτες συνήθειες να κατακλύζουν το ίδιο πολύ με τα ξένα κεφάλαια το νησί^. και η ίδια η Ένωση προφανώς έχει θαφτεί στο βωμό της ειρηνικής συμβίωσης των δυο κοινοτήτων.

Αυτό που δε δέχομαι να αμφισβητήσει κανείς, είναι ότι ο λαός της Κύπρου, ξεκινώντας φτωχός και ανυπόδητος, πίστεψε ρομαντικά σε ένα όνειρο που γρήγορα προδόθηκε. Και τα ‘δωσε όλα για αυτό το όνειρο αιώνων.

Η φωτογραφία ήρθε να μου θυμίσει μια πολύ πρόσφατη μεταμεσονύχτια κουβέντα, που ξεκίνησε με την ερώτηση: «Την αγαπάς την Κύπρο, ε;». Ναι, την αγαπάω και δεν ντρέπομαι που το λέω. Ονειρεύομαι μια Κύπρο δίχως γραμμές, και τις δυο κοινότητες να αγκαλιάζονται στην πτώση του τείχους σαν άλλοι Βερολινέζοι. Ξέρω πως είναι δύσκολο, μα όλα δύσκολα του ήταν αυτού του νησιού. Και ναι, δεν ντρέπομαι να πω πως, μέχρι να φύγει και η τελευταία μπότα Τούρκου στρατιώτη από το νησί, δε θα πάψω να πανηγυρίζω τη νίκη της προσφυγικής μου Ανόρθωσης έναντι της Τραμπζονσπόρ, τον Ιούλη, στο στάδιο ΓΣΠ της διχοτομημένης Λευκωσίας. Γιατί ήταν η μοναδική αγνή νίκη έναντι μιας αντικειμενικά συνεχιζόμενης αδικίας.

[Στον Οζυμάνδια [νυν passenger], που πανηγύρισε κι αυτός τότε, δίχως ντροπή]

Το κορίτσι σάστισε πάλι.

Τότε ο ιππότης έβγαλε τη μάσκα κι αίφνης αποκαλύφθηκε εμπρός της ο ίδιος ο Τζιμ Μόρισον!

“Τζιμ, εσύ; Μα...πώς;»

“Τότε που με εγκατέλειψες στο L.A., αποφάσισα να σκηνοθετήσω το θάνατό μου. Χώρισα την Παμ, έκοψα τα μαλλιά, έκανα μερικές πλαστικές που μου χάρισαν αιώνια νιότη και σ’ αναζήτησα... Άργησα λίγο να σε βρω –κι εσύ, βρε κοπέλα μου, ήταν ανάγκη να τα φτιάξεις με καπετάνιο;-, μα τώρα που σε εντόπισα σ’ αυτό το παράξενο μέρος, δε θα σ’ αφήσω πάλι! Λοιπόν, μ’ εμπιστεύεσαι;»

Λιωμένη πρόωρα από τις μελλοντικές της καταχρήσεις αναφώνησε:

«Ασφαλώς!»

Βάζω τις μπότες βιαστικά κι η αυτοκριτική μού χτυπά την πόρτα: «Άργησες πάλι», μονολογώ. Κλείνω βιαστικά την πόρτα και οδεύω με βήμα ταχύ προς τη στάση. 100 μέτρα πριν το τέρμα μου, βλέπω το λεωφορείο να περνά. Τρέχω. Τρέχω πολύ («Πάει για μετάλλιο ο Κώστας...Ο Κεντέρης! Ο Κεντέρης είναι πρώτος!»).

Μα δεν προλαβαίνω και σταματάω να πάρω ανάσα. Το βλέμμα μου όμως πιάνει στον ορίζοντα το λεωφορείο να έχει βάλει αλάρμ. Κάποιο εμπόδιο πάλι στη Μακρυγιάννη! Τρέχω πάλι, δεν προλαβαίνω πάλι και στέκομαι στο παγκάκι. Μισό λεπτό αργότερα ξεπροβάλλει από το στενό το ταξί. Άρση χεριού, στοπ, «Αριστοτέλους», «έμπα μέσα», κλείνω την μπλε πόρτα πίσω μου.

Ακολούθησαν είκοσι λεπτά μυσταγωγίας μου στη γαλάζια ταριφική διάλεκτο, τουτέστιν στη διάλεκτο του Θεσσαλλλλονικιού ταξιτζή. Παραθέτω τα πιο χρήσιμα λήμματα που θυμάμαι:

Λιμοτάγαρο: ο φτωχός πλην τίμιος ταξιτζής που τον φάγανε οι δρόμοι

Κωλοταρίφας: χαρακτηρισμός που απευθύνεται σε συναδέλφους με προφανή υπαινικτική διάθεση, κι ας ανήκουν στον κλάδο. Συνήθως πρόκειται για αυτούς που «χώνονται» στο δρόμο και προφέρεται συχνά κι από χείλη οδηγών απλών ΙΧ.

Κωλοστόκος: βλ. «κωλοταρίφας» ως προς τη διάθεση, με την προσθήκη ότι πρόκειται για ταξιτζήδες που δεν ξέρουν τους δρόμους.

Αλοιφή: Συνήθως το κατηγορούμενο στην πρόταση «τον έκανες». Συναντάται σε περιπτώσεις που ταξιτζής δίνει μέσω του ασυρμάτου εξαιρετικά σαφείς οδηγίες (σαν χάρτης) σε ταξιτζή της ράτσας των «κωλοστόκων», αποστομώνοντάς τον για την άγνοια.

Κωλόχοντρη: Κυρία, ευπρεπής κατά τα άλλα, που «τρώει πόρτα» από το ταξί, λόγω κυβικών.

Παλαιόκαστρο: Στη γεωγραφία πρόκειται για περιοχή του Ωραιοκάστρου. Στην ταριφική ορολογία είναι ένα μέρος-λαβύρινθος, όπου αν δε γνωρίζεις τα κατατόπια, χάνεσαι με μαθηματική ακρίβεια.

Ένα τριαράκι: Η αξία μιας διαδρομής, που το ταξίμετρο κοστολόγησε 3 ευρώ.

Ευρουλάκι: Υποτίμηση του εθνικού μας νομίσματος, ώστε να φανεί η γενναιοδωρία του ταξιτζή στα ρέστα.

10 εκατοστά: Η απόσταση μεταξύ του προσώπου σου και του ταξιτζή τη στιγμή που σου δίνει τα ρέστα κι επιδιώκει σε μια πιο προσωπική επαφή.

Πρόσεξες ποτέ ότι αργά τη νύχτα τα ραδιόφωνα που ακούγονται στο δρόμο της επιστροφής παίζουν μουσική και λένε λόγια σαν σκηνοθετημένα σε ταινία;

«Φοβάμαι τα ύψη», απάντησε εκείνη.

Εκείνος δε σάστισε. Μονάχα κράτησε το χέρι απλωμένο και είπε θαρρετά:

«Με εμπιστεύεσαι;»

Post soundtrack: The Doors-“You ‘re lost little girl”

[πάντα αγαπούσα τα παραμύθια, μα κανείς δε μου έλεγε όταν ήμουν μικρούλα^. τώρα που μεγάλωσα τους εκδικούμαι με τη φαντασία μου]

[ένα post με καθυστερημένη δημοσίευση]

Το Πάσχα στο χωριό μου είχε πάντα πολλή πλάκα.
Ξεκινούσε κατά κανόνα χαράματα Μεγάλου Σαββάτου, όταν αξημέρωτα ακόμα ξεκινούσαμε το μακρύ ταξίδι. Στο δρόμο κάναμε απαραίτητα μια στάση για να απεμπολήσω στη φύση τις στομαχικές μου εκκρίσεις (πολλές στροφές, γαρ) κι άλλη μια για να υποβάλουμε σε ομαδικό crash test τα στομάχια μας στα εστιατόρια της εθνικής οδού (τότε που σουξέ ήταν η «Αλαμάνα», με το κάδρο του Τζον Κένεντι και το μηχάνημα για ποπ κορν).

Όταν φτάναμε πια στο χωριό είχε μεσημεριάσει κι οι περισσότεροι χωριανοί έπαιρναν το μεσημβρινό τους υπνάκο. Όλοι σχεδόν, εκτός από τους σφάχτες. Κι ο θείος μου, που είναι ένα από τα καλύτερα [μα]χέρια της περιοχής, αργούσε να ‘ρθει στο σπίτι, γιατί έμενε ως αργά να στείλει τους οβελίες στη «ζωή μετά». Λοιπόν, ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνη την πρώτη εικόνα που αντικρύζαμε μόλις κατεβαίναμε από το αυτοκίνητο: Τους κατηφορικούς δρόμους σ’ όλο το χωριό να τρέχουν αίματα από τα αρνιά...

Έτσι το Πάσχα μου σε χρώμα ήταν πάντα κόκκινο. Είχε όμως μορφή και για τις άλλες αισθήσεις: Μύριζε μπαρούτι, από τις μπαλωθιές στον αέρα και τα βεγγαλικά, είχε γεύση από κοκορέτσι, και μια αφή πλαστική, όταν με τα ξαδέρφια μου μαζεύαμε από το δρόμο τα πολύχρωμα σκασμένα βεγγαλικά και τα χώναμε στα δάχτυλα για να παίζουμε κλακέτες...

Ο ήχος όμως του χωριού, κι είναι για αυτό που ξεκίνησα να γράφω αυτό το post, ήταν πάντα κλαρίνο κι Άγιος ο Θεός. Μα γάμος ήταν, μα Πάσχα, μα κηδεία (που λέει ο λόγος) στα ήχεια έπρεπε να παίζει δυνατά Έφη Θώδη. Και επαναληπτικά. Μέχρι να μάθεις όλους τους στίχους, διότι περίπτωση να κολλήσει το cd ή να μασήσει η κασέτα δεν υπήρχε.

Μπήκα έτσι από μικρή στη μασκότ της Αιτωλοακαρνανίας και έμαθα τα τραγούδια που εσχάτως κυκλοφορούν σε ringtones: «Γλύκα-γλύκα, γλυκιά μου», «Πού να ‘ναι τέτοια ώρα η αγάπη μου;/Λύπει όλη νύχτα απ΄το κρεβάτι μου», «τα γυροβολάει στη στάνη μαζί με τον τσοπάνη» κι ασφαλώς το κλασικό πια «Είσαι νινί ακόμα».

Λοιπόν, αυτό το τελευταίο τραγούδι επέλεξα κι εγώ ως soundtrack για το νέο quiz της blogόσφαιρας από τον zaf-san.

[Κι άλλο quiz αντί για σοβαρά θέματα: Πράγματι, πολύς προβληματισμός έπεσε]

QUIZ

Ποια χώρα κατείχε τις Φιλιππίνες πριν τις πάρουν οι ΗΠΑ στα μέσα του 19^ου αιώνα;

Συμμετοχές εδώ. Ο νικητής κερδίζει μια a priori χαμένη παρτίδα trivial με τον ιππότη tyxod, στο μαγαζί που εμφανίζεται ο κολλητός του zaf-sa (blogμύλο τα κάναμε!).

Post soundtrack: Doors-Light my fire

Στο ΑΧΕΠΑ πέρασα αρκετές στιγμές της ζωής μου, τόσες που το πανεπιστημιακό αυτό νοσοκομείο κατέστη εύκολα το «νοσοκομειακό πουλέν» μου.

Τω καιρώ εκείνω, που ήμουν παιδάκι μικρό κι έπρεπε όλα τα άσχημα να μου τα περιγράφουν με όμορφα λόγια, δεν υπήρχε καμία απάντηση στην ερώτησή μου «Μα τι σημαίνει επιτέλους ΑΧΕΠΑ;». Ήξερα βλέπεις ότι ο Γεννηματάς κι ο Ιπποκράτης ήταν πρόσωπα υπαρκτά, μα, διάολε, ποιος ήταν αυτός ο Αχέπας;

Λοιπόν, απάντηση δεν έλαβα ποτέ, μέχρι που ήρθε ένας ξάδερφος, προφανώς επηρεασμένος από τη μοιρολατρική δαλιανιδική τάση της εποχής, να μου ξεφουρνίσει το μυστικό μέσα σε πνιχτά γέλια: ΑΧΕΠΑ, λέει, εν είδει μαύρου χιούμορ, σημαίνει Αγαπητοί Χριστιανοί Εδώ Πεθαίνετε Άνετα!

Το ακρωνύμιο αυτό του ΑΧΕΠΑ έκτοτε κυκλοφόρησε σαν ένοχο μυστικό. Μέχρι που σχετικά πρόσφατα, σε ένα αφιέρωμα για την ελληνοαμερικανική κοινότητα της πόλης που δώρισε τα χρήματα της κατασκευής του, ανακάλυψα πως το ΑΧΕΠΑ είναι η εξελληνισμένη προφορά του American-Hellenic Educational Progressive Association (AHEPA).

Σήμερα, λέει, βρέθηκαν στο κυλικείο του νοσοκομείου τρόφιμα με «κατά συρροή» αλλοιωμένη την ετικέτα της ημερομηνίας λήξης τους. Κι εγώ το ξανασκέφτομαι:

Μπρε, μήπως είχε δίκιο ο ξάδερφος;

links:
ΑΧΕΠΑ
AHEPA

ΥΓ: Νέο πρωτάθλημα μετά τα Euro και τη Eurovision: Ρίξε και μια ματιά εδώ!
YΓ2:Στέλνω τους συντροφικούς μου χαιρετισμούς και τις μετάνοιές μου στην blogoγιάφκα!

“I Hope To God I'm Talking Metaphorically
I Hope That I'm Talking Allegorically
know That I'm Talking `bout The Way I Feel”

Τι κάνει μια βραδιά ομορφότερη;

Τα μαλλιά της κεφαλής μας.

Οι φαλάκρες.

Η ανακάλυψη μετά από σχεδόν αέναες ερωταπαντήσεις ότι, ναι, «Σ’ έχω δει κάπου κάπου σε ξέρω».

Ο τάφος του Jim Morrison.

Ο Κέρμιτ, που στάθηκε αφορμή να διαλέξω το επάγγελμά μου.

Η τόλμη –μετά από κάμποσο κρασί, ομολογώ- να μετακινήσω την καρέκλα προς άγνωστα πρόσωπα και η επανάληψη του κλισέ «Είμαι η ttallou, Παραμύθια χωρίς νόημα –κυριολεκτικά».

Τα 80’s. Κιτς, αλλά πάντα στην καρδιά μας.

Οι Guns ‘n’ roses, οι Cure, οι Metallica, οι Nirvana, οι Pearl Jam.

Ασφαλώς και οι DOORS!!!

Οι James (sorry, yanni).

Το Erasmus. ΘΑ ΠΑΩ!

Ο Ντανιέλ σαν.

Οι εφηβικές μας ταινίες (ή μαλακίες).

Τα templates του crazy monkey.

Οι ρητορικές απορίες (όπως, το πόσα πρέπει να είναι τα τινάγματα ενός πέους μετά την ούρηση)

Το “Σπιτάκι” και το “Meditaranné”

Μια ξαφνική επίσκεψη από την Αμερική (San Diego, my nigga!)

Το Βερολίνο (Θοδωρή, μην ξεχάσεις το Museuminsel).

Η πτώση του τείχους του Βερολίνου: Μαχαιριά στο πεπόνι.

Η χορτοφαγία μας.

Μια βόλτα με μια Yamaha στην Ίωνος Δραγούμη.

Η ομοιότητα του Ανδρέα με τον Κώστα Βαρώτσο.

Το Misirloσιντο.

Οι ροκιές μας, στις σκάλες, στο “It’s only”. Μη μασάς, δεν είναι ατάκα του Βακάρου. Σκηνικό βγαλμένο από τους “S1ngles” είναι.

Οι μαστίχες Χίου.

Τα βαμμένα κόκκινα μαλλιά ελέω στοιχήματος. Ακούς εκεί «έφυγα μια βδομάδα στο Παρίσι για να μη βλέπουν»!

Οι γκριμάτσες.

Οι τζέντλεμεν.

Η στήλη του Νίκου Ξυδάκη

O Edwin Collins.

«Πόσο καιρό γράφεις;» «από το Γενάρη» «και γενικά;» «εδώ και 14 χρόνια»...

Το αγαπημένο μου τραγούδι να παίζει στο ραδιόφωνο...

“You gave me just a taste, so I want more”

***
ΥΓ: Σωτήρη, την είδα την κασέτα. Τρόμαξα να πετύχω την αναγνώριση!
ΥΓ2:Ζαφείρη, μήπως κατά τύχη πέρασες...ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ; :)

***
links ανταπόκρισης(τα γρήγορα πιστόλια)

Θοδωρής
mn8